تعبیر من از ویلدران/Wilderun، گروه چهار نفره دانش آموخته برکلی، به مثابه آفرینشگرانی است که به خاطر داشتن مولفه هایی چون درک زیبایی شناسانه، سبک شخصی کار شده، خلاقیت گسترده و کیفیت سینمایی تنیده شده در تار و پودش، می تواند از معدود گروه های مدرنی باشد که شایسته دریافت لقب “آهنگسازان مؤلف” است. اگرچه اولین ساخته ویلدران، Olden Tales & Deathly Trails پاسخی “آمریکایی” به فولک متال رایج بود اما در پس داستانگویی های پراکنده و فولکلور آمریکایی خود، در پشت پرده سازبندی های آمریکانا و ایده های شور انگیز سمفونیک/ارکسترال خود، انعکاس/بازتابی از صدای جریان مرسوم/سنتی فولک متال زمانه اش بود. با این وجود اما دو عرضه بعدی Wilderun، بیش از هرچیز پاسخ هایی انتقادی و اصلاح گر به موسیقی بند بودند تا پیچیدن نسخه های آمریکایی از یک جریان موسیقی. دو آلبوم Sleep At The Edge Of The Earth و Veil of Imagination نتیجه عبور مولفه های مشخص Olden Tales & Deathly Trails از یک فیلتر شخصی بودند و چه در خصوص تم و چه در زمینه تلفیق و یکپارچه سازی عناصر آهنگسازی خود، در تضادی معنا دار با اولین آلبوم ویلدران قرار گرفتند.

با نگرشی درونگرایانه، ویلدران با ساخت دو آلبوم بعدی خود به جای بازگو کردن داستان های نگاشته شده، نگاهی کاوشگرانه/ماجراجویانه به درون ذهن/انسان انداخت و طبق نقل قول معروف سالوادر دالی تلاش کرد تا به جای الهام گرفتن (Olden Tales & Deathly Trails) الهام بخش باشد. علیرغم این تغییر نگرش، ویلدران در Sleep At The Edge Of The Earth و Veil of Imagination ارتباط خود را با نمود های بیرونی/طبیعت از طریق سازبندی های فولک با شیوه های تازه و منحصر به فرد، حفظ کرد. در واقع پیوند میان طبیعت و انسان همواره در روح آهنگسازی بند وجود داشته و این اولین ویژگی متمایز کننده ویلدران است. از طرفی ویلدران با یک پالت صوتی به شدت متنوع و رنگارنگ اعم از ساختار های پراگرسیو، عناصر فولک، سمفونیک، دث و حتی بلک متال سروکار دارد که نه تنها به آن ها فرصت ساخت ترک هایی پیچیده می دهد بلکه باعث تمایز میان آثار گروه می شود و این دومین ویژگی مهم ویلدران است. اگر Sleep At The Edge Of The Earth تمایلی آشکارا به سمت آهنگسازی آکوستیک/فولک داشت آلبوم Veil of Imagination با اندکی فاصله جستن از آن فضا، متوسل به ارکستراسیون عظیم و تلخی و شیرینی پیانو نوازی هایش بود تا خیال انگیز و وهم آلود جلوه کند.

آلبوم Veil of Imagination تنها یک دنباله موفق نبود. یک رکورد بی نقص و دست نیافتنی بود. تجسم تمام و کمال این نقل قول افلاطون بود : موسیقی به جهان، روح، به ذهن، بال، به تخیل، پرواز و به همه چیز زندگی می بخشد. از آغاز تا پایان، Veil of Imagination طی یک تجربه مکاشفه گونه، به مانند آرت ورک برجسته Adrian Cox که در قالب اسطوره شناسی نهفته در خود از پیوند های ناگسستنی بین هویت فردی انسان و درک ما از طبیعت صحبت می کند به ذهن/وضعیت ذهنی نفوذ می کند تا عواقب قطع شدن ارتباط با دنیای واقعی/بیرونی را کنکاش کند، همچون در هم آمیختگی زیبایی و رنگ های گرم و روشن کاور در کالبد یک فیگور دفرمه میان جنبه های متال و غیر متال خود، دث گرول ها و کلین وکال ها، بخش های اپیک و بخش های مینیمال گونه تر، ریف ها و آشفتگی ها و رها سازی این آشفتگی ها و آرامش های سینمایی اش و از همه مهمتر ساختار های هماهنگ و ناهماهنگ خطوط ملودیک و هارمونیک تعادل برقرار می کند و مثل بافت های پرجزئیات دست ساخته کاکس، یکی دیگر از ویژگی های مهم خود را آشکار می کند. “تکسچر” چند لایه ای که این بار در Veil of Imagination در پیوندی استادانه با کانسپت، تنش را دامن می زند و هربار تجربه آن، راز های جدیدی را در موردش برملا می کند. آلبوم هایی با فرم هنری ویژه وجود دارند که تک تک اجزای آن ها در جای درست خودش قرار دارد. اثر پیشین ویلدران، چنین آلبومی بود. یکی از بهترین آلبوم های دو دهه اخیر و یک شاهکار تمام عیار.

موفقیت Veil of Imagination باعث شد تا خیلی زود با Century Media Records قرار داد امضا کنند. اواسط فوریه ۲۰۲۱ بند خبر از آغاز ضبط آلبوم چهارم خود داد و مدتی بعد، Joe Gettler، گیتاریست بند، اعلام کرد که دیگر عضوی از بند نخواهد بود و Wayne Ingram جایگزین او به عنوان لیدگیتاریست شد. آلبوم Epigone که میکس آن به دست Jens Bogren انجام شده است در تاریخ هفتم ژانویه منتشر شده است. اعضای بند در مورد آلبوم گفته اند : « آلبوم با یک مقدمه آکوستیک شروع می شود و با یک کامپوزیشن حماسی چهار بخشی بیست دقیقه ای به پایان می رسد. بسیاری از بخش های آلبوم قبلی بر روی گذشته و یادآوری گذر از کودکی به بزرگسالی متمرکز بود و بافتی روشن تر داشت اما Epigone تیره تر و درون گرا تر است و همه گیری کووید نیز بر نگارش آلبوم تاثیر گذاشت. حتی ارکستراسیون یکپارچه و بی نقص بند در مسیر تازه ای قرار گرفتند. این بار Ingram روی متد های خلاقانه و چالش بر انگیز تمرکز کرد و Müller از المان های سینث برای فضاسازی، بیشتر استفاده کرد. »

آهنگسازی ویلدران آمیزش استایل ها/سبک هایی است که شاید به خودی خود چندان ظریف نباشند اما ادغام ماهرانه آن ها توسط ویلدران، یک ذوب شدگی متعادل از آن ها در یکدیگر به جای می گذارد که از ارزشمندی اجزای ترکیبی اش پیشی می گیرد و نمود عینی آن، پیوند جدا ناپذیر بند و ارکستراسیون است. در واقع برخلاف تعریف عامه از برچسب سمفونیک متال یا به عبارت بهتر جریان مرسوم از تلفیق عناصر ارکسترال/سمفونیک در متال که این عناصر از پرفورمنس بند قابل تفکیک اند، در ویلدران، ارکستراسیون به اندازه دیگر اجزای آهنگسازی اهمیت داشته و استخوان بندی ترک ها را تشکیل می دهد و Epigone این موضوع را بیشتر از هر زمان دیگری با تنظیم های زیرکانه ترش در لحظاتی که ایستایی بیشتری به خود میگیرد بروز می دهد (Distraction III، Woolgatherer). همچنین در Epigone بند تشابهات کمتری را با گروه هایی که پیش از عرضه Veil of Imagination با آن ها مقایسه می شدند به اشتراک می گذارد و قیاس با Opeth را به سخره می گیرد. ویلدران به نسخه امروزی/مدرن از Opeth تقلیل نیافت و به جای دست گذاشتن روی حس نوستالژیک مخاطبان تشنه گذشته Opeth، مسیر تازه ای را دنبال کرد و از همه مهمتر، ماهیت موسیقی ویلدران فرسنگ ها با اساس ریف محور Opeth فاصله دارد و حتی زمانی که ترکی با تکیه بیشتر بر ریف می نویسند (The Tyranny of Imagination از آلبوم پیشین و Distraction II) از آن فرمت برای ساخت یک نقطه اوج در قالب کانسپت استفاده می کنند و به پرکاشن های ارکسترال و البته ارکستراسیون توجه ویژه ای می کنند.

آلبوم Epigone سنت دو آلبوم Sleep At The Edge Of The Earth و Veil of Imagination را دنبال کرده و به طرز مسحور کننده ای از ابتدا تا انتها، به عنوان یک مجموعه در درون خود جریان پیدا می کند. با سه ترک طولانی و یک کامپوزیشن قسمت بندی شده بیست دقیقه ای، ساختاری مشابه با Sleep At The Edge Of The Earth را در ذهن تداعی می کند و با دو ترک Exhaler و Woolgatherer نشان می دهد که برخلاف Veil of Imagination به سمت سازبندی های آکوستیک/فولک Sleep At The Edge Of The Earth متمایل تر است و رکوردی به مراتب آرام سوز تر نسبت به Veil of Imagination که نیازمند زمان بیشتری برای درک ترکیب بندی پرجزئیاتش است. چینش، تلفیق و شخصی سازی فولک در بدنه متال و غیر متال ویلدران به اندازه نبوغ Orphaned Land ستایش برانگیز است (Exhaler و به ویژه نیمه ابتدایی Woolgatherer) و با این که آلبوم شروعی آرام دارد (Exhaler و Woolgatherer) اما ترکیب های غنی فولک و ارکسترال در سراسر دو ترک به گوش می رسند. درست است که Epigone با Veil of Imagination تفاوت های زیادی دارد اما ویلدران هنر خود را در سه بخش اصلی/مشخص آلبوم (بخش اول : Exhaler و Woolgatherer/ بخش دوم : Passenger و Identifier/ بخش سوم : Distraction I – Nulla) از طریق ترکیب بندی ها، تنظیم ها و ملودی های چندلایه منحصر به فردش به نمایش می گذارد و حتی مواردی تازه چون سینث و فیمیل وکال را دخیل می کند اما مثل همیشه از این موارد جدید برای تاثیرگذاری بیشتر یک بخش خاص بهره می برد.

وکالیست (Evan Berry) در Epigone استایل شخصی خود را بهبود بخشیده و اجرای او سخت ترین قسمت آلبوم برای هضم در نگاه نخست است. وکال لاین ها در Epigone به روشنی Veil of Imagination نیستند و درونگرایانه تر، خلسه وار تر و از طرفی بی رحم تر و چرکین تر از همیشه اند (Distraction Nulla). با تن خاص خود و ملودی های جذابش، ملایم، احساسی و درگیر کننده روی موسیقی می نشیند و بی عیب میان کلین وکال و هارش وکال جا به جا می شود. ظرافت صدای Evan Berry در Epigone بیشتر از همیشه است و در دو ترک Passenger و Identifier این موارد جلوه گری می کنند. دو ترکی که نزدیکی بیشتری به جنبه های پراگرسیو فرم و سمفونیک بند دارند و از نظر ساختاری جزو پیچیده ترین و رو به جلو ترین آثار بند هستند. ترک Passenger، سنگین ترین قطعه آلبوم، یک ترک Bombastic، ریشه دار در آهنگسازی ترک هایی چون O Resolution و Far from Where Dreams Unfurl از آلبوم Veil of Imagination است که نگرش پیروزمندانه، بدیع و پرانرژی O Resolution را با استفاده زیاد از گنگ وکال/کر با خود یدک می کشد. المان های سینث و ساوند دیزاین ترک Identifier لایه های جدیدی به ویلدران اضافه می کنند که پیش از این از آن ها تهی بود. ترک ملانکولیک Identifier در صدای خود “مدرن” تر به نظر می رسد و در دقایقی هم (2:30 و 7:55) وایب های اندکی از گروه مدرنی چون Between The Buried And Me دارد. به لطف المان ها سینث، موسیقی وهم آلود و دارای چشم انداز هایی سورئال شده و ترک دیوید لینچی Ambition بهترین نمونه از کارکردش در آلبوم است.

تازه ترین ساخته ویلدران، روش/نگاه خاص خود را برای ارائه تمام چیز هایی که بند را ارزشمند کرده انتخاب نموده است و ترک چهار بخشی Distraction نه تنها از این قاعده مستثنی نیست بلکه گستره بالای خلاقیت ویلدران در پوشش المان های مختلف آهنگسازی برای خلق مناظر صوتی متفاوت در قالب یک ماجراجویی انسانی/احساسی را به نمایش می گذارد. در طول چهار ترک خود، Distraction همچون یک هزار تو، با در هم شکستن انتظارات مخاطب، ایستایی و نوسان، تنش زایی و رها سازی این تنش و ساخت دوباره آن را از طریق آمیزش هماهنگی/ناهماهنگی در آهنگسازی به تصویر می کشد. اولین بخش با لایه های آتونال و با فضاسازی/سینث به یک هرج و مرج بدل می گردد و از آن برای یک ترنزیشن بی نقص برای بخش دوم استفاده می کند (مثل Scentless Core Fading به The Tyranny of Imagination) و بخش سوم به واسطه هنرنمایی Ingram و Müller در پر کردن فضاهای خالی با استفاده از عناصر سینمایی از آرامش پس از طوفان برای ساخت عمق و ظرافت عاطفی بهره می برد و Joe Gettler آن را نفسگیر تر می کند و بخش چهارم با یک وارونه سازی، سرگیجه آور و دیسوننت فرم به پایان می رسد.

در Epigone هیچ ترکی از نظر کیفیت به دیگری وابسته نیست و حتی چهار بخش Distraction می توانند جداگانه شنیده شوند اما Epigone در خلق یک تصویر کلی بی نقص مثل Veil of Imagination تا حدودی شکست می خورد. در Veil of Imagination با یک ضرب آهنگ عالی از آغاز تا پایان روبرو هستیم و آهنگسازی و کانسپت به معنای واقعی به هم گره خورده اند. ترنزیشن ترک ها به یکدیگر بی نقص است (دو قطعه Scentless Core استخوان بندی آلبوم را در مستحکم تر ساخته اند) و جریان پذیری ترک ها در درون خود مثال زدنی است. ویلدران از زمان Sleep at the Edge of The Earth به این موضوع که آلبوم هایشان به صورت یک مجموعه واحد به نظر برسد که باید از ابتدا تا انتها شنیده شوند توجه ویژه ای داشته و Veil of Imagination در این زمینه شگفت انگیز بود. در واقع Veil of Imagination یک رکورد به شدت یکپارچه است اما Epigone نیست.

ویلدران با Epigone یک رکورد عمیق، چندلایه، درونگرایانه و متفاوت با Veil of Imagination ساخته که به شکلی ماجراجویانه شنونده را وارد یک سفر مکاشفه گونه کرده و تفسیر و برداشت از آن را به او واگذار کرده است. آلبوم Epigone یک Veil of Imagination دیگر نیست چرا که به شیوه های خودش یک اثر تماما ویلدرانی و بی نظیر است.