عنوان دو کلمه ای و فرانسوی (به معنای : شکوه ابدی /Eternal Glory) دومین اثر بند کانادایی First Fragment به سادگی، پتانسیل قرار گیری در زمره آثار سوگلی دنیای پاور متال، Rhapsody of Fire را دارد و آلبوم Gloire Éternelle نیز همچون روشنی از پس دروازه کیهانی آرت ورکش که خرابه های یک تمدن را آشکار ساخته، به ذهن شنونده رسوخ می کند تا گویی رکوردی اکستریم نوشته شده به دست Luca Turilli (با همراهی Yngwie Malmsteen) به نظر برسد. اما این برداشت اشتباه از این توصیف مختصر که Gloire Éternelle اثری پیرو صدای Rhapsody است با شنیدن تنها چند دقیقه از ترک پر کشمکش ابتدایی آلبوم (Gloire Éternelle) برطرف می شود چرا که First Fragment همانند نام های بزرگ پیش از خود همچون Rhapsody of Fire و Yngwie Malmsteen و Symphony X که مغز های متفکری با استایل های خاص خود داشته اند، از دستان توانا و پر تحرک Phil Tougas بهره می برد. اما زمانی که از موسیقی “تکنیکال” صحبت به میان می آید یک نوازندگی هم سطح از تمامی اعضا می طلبد و First Fragment گردهمایی تکنسین هاست. فضای پاور متالی و نئوکلاسیکال، شکوهمند و پر جذبه Rhapsody of Fire، شرد گیتار های فعال و در خط مقدم موزیک Yngwie Malmsteen و انرژی که در یک موسیقی تکنیکال جریان دارد را در کنار هم قرار دهید و به آن تلفیق های متفاوت First Fragment را اضافه کنید تا با شکوه Gloire Éternelle رو به رو شوید.

فرست فرگمنت/First Fragment، در سپتامبر ۲۰۰۷ توسط دو گیتاریست پانزده و بیست و سه ساله با نام های Philippe Tougas و Gabriel Brault-Pilon شکل گرفت. چند ماه بعد David Alexandre، برادر گابریل به آن ها پیوست تا جای خالی وکالیست را در بند پر کند. بدون داشتن یک لاین آپ کامل، در آگوست ۲۰۰۸ فرایند ضبط اولین دموی خود را آغاز کردند و دو ماه بعد آن را منتشر کردند. در سال ۲۰۱۰، Philippe Boucher (درامر) و Vincent Savary (بیسیست) به گروه اضافه شدند و بند پروسه ضبط اولین EP خود (The Afterthought Ecstasy) را که به دلیل مشکلات مالی با وقفه رو به رو شده بود تکمیل و در نوامبر همان سال عرضه کرد. اولین آلبوم استودیویی بند با عنوان Dasein که ساخت آن ده سال طول کشیده بود در سال ۲۰۱۶ در دسترس قرار گرفت و مورد تحسین واقع شد. همان سال Gabriel Brault-Pilon و Vincent Savary با گروه قطع همکاری کردند و Dominic Lapointe و Nick Miller به عنوان اعضای جدید بند معرفی شدند. آلبوم Gloire Éternelle دومین آلبوم این گروه کانادایی است که در تاریخ بیست و نهم اکتبر از طریق لیبل Unique Leader Records عرضه شده است.

هر شنونده آشنا با موسیقی First Fragment که پیش از این Dasein را شنیده باشد می داند که باید از Gloire Éternelle چه انتظاری داشته باشد اما نوازندگی سطح بالا، ریف های پر تعداد و صد سولوی Gloire Éternelle، بخش کوچکی از شگفتی آلبوم است. آن چیزی که باعث می شود تا Gloire Éternelle سر به فلک بکشد نوزده سولوی ترک Pantheum و نوازندگی فرا انسانی اش نیست. همانند مارک شوگر آمریکایی که تسلطی مثال زدنی بر ژانر ها داشته و در سال های اخیر دست به تلفیق های آشنا و نسبتا تازه در پروژه های مختلف زده است Phil Tougas نیز با کارنامه حرفه ای خود نشان داده که استاد ساخت آثاری در دامنه وسیعی از سبک ها و ماهر در تلفیق ایده ها است. از الهام پذیری اش از دث متال دهه نود آمریکا و سوئد برای ساخت یک رکورد پر هرج و مرج در Chthe’ilist و دنبال کردن خط سیر پاور متال اروپا و ژاپن برای کار روی متریال Eternity’s End تا توانایی بالای او در نوشتن ریف های خردکننده و فضاسازی فیونرال دوم در Atramentus و همکاری اش در ساخت اولین اثر Equipoise، او خود را به عنوان یکی از نوازنده های پرکار و مهم صحنه متال Quebec ثابت کرده است و این نبوغ Tougas، چیدمان ساز ها برای قطعات، ظرافت، بالانس تکنیک و نوازندگی و خلاقیت اعضا در زیر سایه کمالگرایی صبورانه First Fragment است که به Gloire Éternelle ارزش می بخشد.

این کمالگرایی همراه با صبر را می توان در زمان چهارده ساله صرف شده از سوی اعضای بند و به خصوص Phil Tougas پیرو مکتب Joey Tafolla و Shaune Kelley و عاشق استایل سرزنده Running Wild و خونخواری Cryptopsy برای ساخت آلبوم Gloire Éternelle دید و با افتتاحیه عظیم نه دقیقه ای و سرانجام اپیک هجده دقیقه ای اش لمس کرد. نکته جالب توجه اما نوشتن قطعاتی به مراتب طولانی تر نسبت به ساخته Spawn of Possession گونه پیشین و ده ها نت نواخته شده در چند ثانیه از موسیقی بند نیست و فرست فرگمنت تمام ویژگی های موسیقی خود و تمام اهداف آهنگسازی خود که از همان آغاز (The Afterthought Ecstasy) بر آن بنا شده بود را در Gloire Éternelle به حد غایت می رساند. آهنگسازی و پرفورمنس در Gloire Éternelle بی اندازه رنگارنگ، سریع و بروتال بوده و تسلط بر ساز ها و پیچیدگی چندبرابری ملودی ها خیره کننده است و به قدری این آهنگسازی گسترش پیدا کرده است که صدای بند را از نو تعریف می کند. آلبوم Gloire Éternelle در مورد این است که چگونه فرست فرگمنت پایه های اصلی موسیقی خود یعنی فلامنکو، ریف های نئوکلاسیکال پاور متال وار و جنبه های تکنیکالش را آشکارا تر از قبل در کنار هم قرار می دهد تا همانند آرچ اسپایر نه فقط مهارت های فردی/گروهی خود را به جلو هل دهد بلکه انرژی تازه ای برای موسیقی اکستریم متال باشد.

تکنوازی های به مراتب بیشتری نسبت به گذشته در Gloire Éternelle یافت می شوند که شاید تمامی آن ها به مانند سولوی میانی فوق العاده Solus ماندگار نباشند اما تنها راهی که شنونده را قدردان این نوازندگی به ظاهر افراطی می کند گوش دادن چندباره آلبوم است و فرصت دادن به Gloire Éternelle مساوی است با پی بردن به نوازندگی پویا، لایه بندی شده، ریف ها، ملودی ها، خطوط هارمونیک و درام نوازی سریعی که در آلبوم جریان دارد و به همراه یک پروداکشن بینظیر که به یکی از خوش صدا ترین (شاید خوش صدا ترین) آلبوم های سال منجر شده است این آهنگسازی پر جزئیات و اجرای فردی تک تک اعضا، به بهترین و تفکیک شده ترین شکل ممکن شنیده شده و هر اینسترومنت، درخشش خود را نشان می دهد. وکال های از کوره در رفته David AB هم ردیف ملودی ها غرش کنان می تازند و Nicholas Wells پا به پای گیتار نوازی ها پیش می رود اما این تقابل ها و دوئل های پی در پی Phil Tougas، Nick Miller و Dominic Lapointe است که در این پروداکشن در خط مقدم موسیقی بند قرار گرفته و تنش اصلی و سرگرم کننده Gloire Éternelle را می سازند. تنشی که شاید زمین تا آسمان با پیکره آوانگارد Ad Nauseam فاصله داشته باشد اما برای گوش های من به اندازه Imperative Imperceptible Impulse چالش برانگیز است.

تکنیکال دث متال یا به تعبیر اعضای بند، اکستریم نئوکلاسیکال نامگذاری اش کنید اما Gloire Éternelle امتزاجی به شدت تکنیکی و در عین حال تا مرز جنون سرگرم کننده است. هفتاد و یک دقیقه مدت زمان زیادی برای آلبوم است و شاید آلبوم کمی خسته کننده شود اما نمی توانم قطعه ای را از Gloire Éternelle کم کنم (به جز Mort Éphémère) و با این که آلبوم از تکنوازی ها و ریف ها و ملودی های پرپیچ اشباع شده است اما بند هیچ وقت گزافه گویی نمی کند و هدف تمام اعضای بند در این نمایش اطمینان از سرگرم شدن مخاطب در تمام طول آلبوم است. گنگ وکال ها در Gloire Éternelle انرژی را چند برابر می کنند و Solus به آسانی یکی از بهترین ترک هایی است که امسال شنیده ام و سولوی میانی آن برایم یادآور Xoth است و La Veuve et Le Martyr متنوع و غرق در هوک و ریف های سویینگ است و In’El در کنار ترک So It Goes از Demoniac از بهترین قطعات طولانی سال و یک هیولای رام نشده است. به شخصه شیفته هنرنمایی Lapointe در Beyond Creation بوده ام اما بیس لاین های او در Gloire Éternelle فرازمینی اند و با تنوع و پیچیدگی غیر قابل باوری به لید های Tougas طعنه می زنند.

ابتدای سال با نا امیدی از تغییرات Obscura برای تکرار موفقیت آلبوم پیشین این بند انتظار می کشیدم اما با وجود جواهر هایی از کانادا (Gloire Éternelle و Bleed the Future) تکنیکال دث متال یک سال رویایی را تجربه کرده است. واژه شکوه برازنده آلبوم تازه فرست فرگمنت است اما آیا این شکوهی همیشگی است؟ زمان به این سوال پاسخ خواهد داد اما بدون اغراق Gloire Éternelle یکی از بهترین، سرگرم کننده ترین و کم نقص ترین آثار امسال است.