غیر ممکن است صحبتی از پیدایش، رشد و جهش تکنیکال دث و اکستریم متال به میان بیاید و اشاره ای به کشور کانادا نشود. با وجود بند های تاثیرگذاری مثل Cryptopsy و Gorguts، همگان از سهم بالای نفوذ کانادا بر شکل گیری ژانر از اوایل دهه نود آگاه اند. در سال های اخیر، یا به عبارت بهتر از اوایل قرن بیست و یکم، بدنه ژانر به واسطه تکنیک بالاتر، دخالت عناصر بیشتر، پیشرفت تکنولوژی و گسترش دامنه تاثیرپذیری ها، هیجان انگیز تر و متنوع تر شد و گروه های مختلف در سراسر دنیا، سعی در دستیابی به رویکردی مختص به خود شدند. گروه هایی مثل Ulcerate و Ad Nauseam با پیروی از راه و روش Gorguts، به سردمداران موسیقی آوانگارد/تکنیکال دث متال بدل گشتند در حالی که Fleshgod Apocalypse با خلق موسیقی بروتال/نئوکلاسیکال دث (Oracles) و افزودن المان های ارکسترال و کلاسیک (King) قدرتنمایی کرد و Obscura به عنوان قطب مهم و تکان دهنده از پراگ/تکنیکال دث شمرده شد.

اما در خصوص تازگی و ساخت آثار قوی، باز هم کانادا در سال های گذشته درخشان ظاهر شده است که در راس آن نام های بزرگی چون First Fragment، Beyond Creation و Archspire قرار می گیرند. اما اگر First Fragment ابایی از پیچ دادن نورون های مغز با گیتار شرد های نئوکلاسیکش ندارد و Beyond Creation به فضایی پراگی تر روی آورده است (Algorythm)، بند آرچ اسپایر همه چیز را کوتاه نگه داشته و تنها هدفش بزرگداشت نام “تکنیکال دث متال” است. سال ۲۰۲۱، سالی خوب برای تکنیکال دث/اکستریم متال خواهد بود و نام Archspire در راس آن قرار خواهد داشت چرا که Bleed The Future بیانیه ای برنده از سوی Archspire، یکی از یونیک ترین صدا های دث متال است که در ذهن ها ثبت خواهد شد.

آرچ اسپایر، یک گروه تکنیکال دث متال از ونکوور کانادا است که در سال ۲۰۰۷ با نام Defenestrated شروع به کار کرد و دو سال بعد به Archspire تغییر نام داد. اولین آلبوم بند با عنوان All Shall Align که بین می و دسامبر ۲۰۱۰ ضبط شده بود در سال ۲۰۱۱ منتشر شد. آن ها در اواخر سال ۲۰۱۳ با لیبل Season of Mist قرارداد امضا کردند و یک سال بعد دومین اثر استودیویی خود (The Lucid Collective) را عرضه کردند. بعد از خروج Jaron Evil (بیسیست سابق بند) و پیوستن Jared Smith، گروه برای ساخت آلبوم سوم خود وارد استودیو شد. آلبوم Relentless Mutation با استقبال زیادی همراه شد و همچنان از آن به عنوان یکی از بهترین آثار تکنیکال دث چند سال اخیر یاد می شود. آلبوم چهارم بند که Bleed The Future نام دارد و ساخت آن دو سال و نیم به طول انجامیده است در ماه های اکتبر و نوامبر ۲۰۲۰ در Flatline Audio و همکاری دوباره با Dave Otero رکورد شده است و در تاریخ ۲۹ اکتبر از طریق لیبل Season of Mist در دسترس قرار گرفته است.

از همان ابتدا (All Shall Align) ردپای صدای گروه هایی مثل Origin، Spawn of Possession و … را می شد در موسیقی Archspire شنید و اعضای بند در تلاش برای تلفیق وکال های رپ گونه، آهنگسازی گروه های مورد علاقه شان و موسیقی کلاسیک بودند اما این تکنیک های منحصر به فرد اعضا و البته سرعت نوازندگی بود که رکورد به رکورد آرچ اسپایر را معروف تر و پخته تر کرد. آلبوم Relentless Mutation همچون یک جهش ناگهانی نه فقط برای آرچ اسپایر بلکه برای تکنیکال دث متال مدرن بود و دید ها را نسبت به این ژانر و چیزی که از آن می شناختیم عوض کرد. نوازندگی بی امان، گروو ها و ملودی بیشتر و گیتار لیک های نئوکلاسیک در کنار تولیدی به مراتب بهتر و البته بالا رفتن سطح نوازندگی فردی و پیچیدگی آهنگسازی، ترکیبی بود که کمتر بندی پیش از آن در اجرای همگی آن ها موفق بود.

در Bleed The Future همانطور که Eliran Kantor باری دیگر به انعکاس صدای دگر بعدی، خیره کننده و افسارگسیخته Archspire در آرت ورک اثر ادامه می دهد بند خط سیر Relentless Mutation را دنبال می کند و صدای افراطی و خونخوار خود را وارد سطح تازه ای می کند. شاید تا قبل از عرضه تک آهنگ های آلبوم Bleed The Future کمتر کسی فکر میکرد که اعضای بند بتوانند تا در سرعت و تکنیک روی دست خود و Relentless Mutation بلند شوند اما Bleed The Future فستیوالی از پرفورمنس های باورنکردنی است. البته به نظر من قرار نیست تا Bleed The Future جای Relentless Mutation را بگیرد چرا که از جهاتی اثری به مراتب متفاوت تر نسبت به ساخته پیشین این گروه کانادایی است.

آلبوم Bleed The Future مشخصا رکوردی سریع تر، سنگین تر و تیره تر است و آرچ اسپایر با این اثر چند قدم به فضای بروتال دث نزدیک تر می شود و بیشتر از هرچیز مثل دیگر آلبوم تکنیکال/بروتال دث برجسته چند سال اخیر یعنی آلبوم Oracles از Fleshgod Apocalypse گرد و خاک به پا می کند. کافی است ترک Abandon the Linear را امتحان کنید تا متوجه رسوخ موسیقی بی رحم آرچ اسپایر به ذهنتان شوید. اما این ریف ها و پروداکشن آلبوم هستند که بیش از هرچیز این فضا را بازتاب می کنند. گرول های سهمگین و فرا انسانی Oliver Rae Aleron در Bleed The Future بسیار عمیق تر و متمرکز تر و خصمانه تر از همیشه اند و ریتم را بیش از پیش به دست میگیرند و با تکنیک های مختلف عملا در بسیاری از اوقات به محور اصلی Bleed The Future تبدیل می شوند (Golden Mouth of Ruin و Bleed the Future)

اما مهمترین موردی که Bleed The Future را نسبت به Relentless Mutation متفاوت می سازد به رویکرد تازه بند در آهنگسازی و پروداکشن بر می گردد. در واقع با این که این آلبوم سریع تر، اکستریم تر و دندان شکن تر است اما به نوعی سر راست تر است و بند موتیف ها و ملودی ها و ریف ها را تکرار می کند تا به خوبی در ذهن ماندگار شوند. آلبوم در مهارت های فردی چند لول بالاتر می رود و دست نیافتنی تر می شود اما به خاطر رویکردی که در ساختار دنبال می کند قطعا شنونده های بیشتری را جذب خود می کند و این دوگانگی یکی از بزرگترین نقاط قوت Bleed The Future است. در همین راستا، آلبوم با یک پروداکشن بی نقص، صدایی به مراتب بلند تر دارد که با توجه به انتخاب های بند در آهنگسازی، کاملا متناسب با آن و مدرن است. همانطور که نوازندگی در آلبوم باعث می شود تا به انسان بودن اعضای بند شک کنید صدای مهندسی شده Otero هم باعث می شود تا انگشت به دهان بمانید. شاید Bleed The Future با هر پروداکشنی غیر از این یک اثر شکست خورده بود اما حالا شنونده هیچ چیزی را در این کامپوزیشن فک انداز از دست نمی دهد.

سرعت در موسیقی Archspire جلب توجه می کند اما آرچ اسپایر الفبایی ساخته و با زبانی جدید از طریق گیتار، وکال، بیس و درام با شنونده ارتباط برقرار می کند. این رکورد نیم ساعته هجومی همه جانبه است که با در نظر گرفتن تمام جوانب ژانر، بسته ای از تکنیکال دث را ارائه می کند که گروه های دیگر قادر به نمایش آن در مدت زمانی به مراتب بیشتر اند. اساس موسیقی آرچ اسپایر فقط نوازندگی فشرده و شدید نیست و ایدئولوژی آرچ اسپایر تفهیم تکنیک و سرعت صرف نیست که در گروهی مثل Rings of Saturn خودنمایی می کند بلکه موسیقی با دنبال کردن ساختاری کاملا مشخص، تکنیکال دث را در بالاترین سطح ممکن عرضه می کند. در این سرعت از نوازندگی، آرچ اسپایر می تواند به راحتی در دام های آهنگسازی مدرن اکستریم متال گرفتار شود اما حتی در سریع ترین دقایق (A.U.M) هم محکم خود را به آهنگسازی ساختارمندش متعهد نگه داشته و پیرنگ های پایه یک موزیک جذاب را دنبال میکند و ریف ها و هوک های فراموش نشدنی می سازد.

ترک Drone Corpse Aviator تمام ویژگی های مثبتی که از بند میشناسیم را در مدت زمانی کمتر از چهار دقیقه تقدیم تان می کند و Tobi Morelli و Dean Lamb در Golden Mouth of Ruin در میان گرول های برجسته و ریتمیک Oli بی وقفه هنرنمایی می کنند. در جایی دیگر (Abandon the Linear)، بیس لاین های شنیدنی جرد اسمیت هجمه سنگین را قطع می کند و آن را معتدل می سازد. قطعه Acrid Canon در ساختار بعضی ریف/گیتار های خود انگار ترکیبی از Nile و Aeternam است و Reverie on the Onyx یک ترک تکنیکال دث اعتیاد آور با الهاماتی از موسیقی کلاسیک است. همکاری اعضا در این رکورد نیم ساعته و به طرز واهمه واری اغواگر، که ثانیه ای در آن تلف نشده و به هر اینسترومنت فضای کافی برای درخشش داده برای من یادآور تقابل های ریتمیک و دقیق Imperial Triumphant است.

بند Archspire با آلبوم Relentless Mutation نام خود را برای همیشه به عنوان یک نفس تازه برای ژانر تکنیکال دث جاودانه کرده بود اما در Bleed The Future بند پای خود را فراتر گذاشته و با یک بلندپروازی غیر قابل باور به نوک قله ای می رسد که فتح کردن آن کار هر کسی نخواهد بود. آلبوم Bleed The Future شاید مثل Epitaph از Necrophagist قواعد ژانر را دچار تغییر نکند اما باعث آشتی بسیاری با این ژانر می شود و تصور ما را نسبت به این ژانر تغییر خواهد داد و سال ها بعد به یک رکورد کلاسیک تبدیل خواهد شد.