دومین آلبوم بند Aethereus (به معنای چیزی اثیری یا از دنیایی دیگر) پس لرزه موج تکان دهنده تکنیکال دث متال در سال ۲۰۲۱ است. این موج علاوه بر در بر گرفتن چندین رکورد شاخص و مانا از این ژانر در چند سال اخیر، حاوی یک پیام مشخص بود. موزیسین هایی که هر یک در قالب گروه هایی با استایل ها و اهداف متفاوت به دنبال بنا کردن هویتی خاص به واسطه دخل و تصرف در ژانر یا تازه سازی آن از طریق افزودن المان های بدیع/نا آشنا هستند. گستردگی صدای تکنیکال دث متال در سال گذشته که نتیجه ادغام ملودیک بلک متال در پیکره یک موسیقی تکنیکی/کیهانی (Stortregn)، آمیزش فک انداز/اندیشمندانه سرعت و تکنیک در سایه اجراهایی یونیک در وکال و گیتار/درام نوازی (Archspire)، بسط نبوغ و خلاقیت نوازندگی فردی و اکستریم متال با فلامنکو/نئوکلاسیکال متال/پاور (First Fragment) و یا بازنگری یک صدای تعریف شده/شناخته شده با فضایی گوتنبرگی (Obscura) بود بدون شک تا مدت ها در ذهن ها خواهد ماند. درست است که عزلت و کرختی بشر از سال گذشته به ۲۰۲۲ منتقل شده است اما موسیقی مثل همیشه همچون یک مسکن درمانگر و چاره ساز از راه می رسد و Leiden یک رکورد ارزشمند در اولین روز های سال جدید میلادی است و به عنوان اولین آلبوم شاخص تکنیکال دث متال سال ۲۰۲۲ دنباله رو موج ژانر در چند ماه گذشته می شود.
بند Aethereus از Tacoma، فعالیت خود را در سال ۲۰۰۸ و با نام Seker آغاز کرد و پس از عرضه یک آلبوم با عنوان Transcendence در سال ۲۰۱۳ به Aethereus تغییر نام داد. ثمره فعالیت این گروه پیش از عرضه Leiden، ساخت یک EP با نام Ego Futurus و یک آلبوم استودیویی (Absentia) بوده است. دومین آلبوم این گروه پنج نفره که بین سپتامبر ۲۰۲۰ و فوریه ۲۰۲۱ ضبط شده و میکس و مسترینگ آن به دست Christian Donaldson انجام شده است در تاریخ چهاردهم ژانویه از طریق لیبل The Artisan Era در دسترس قرار گرفته است. اعضای بند در مورد Leiden گفته اند : « این آلبوم که تقریبا به طور کامل در انزوا و در طول پاندمی ضبط شده است نمایانگر اضطراب ها، استرس ها و بلاتکلیفی هایی است که در دو سال اخیر تجربه کرده ایم. »
لیبل The Artisan Era در سال های اخیر، مجموعه ای از موزیسین های ملودیک/تکنیکال/پراگرسیو دث متال را شکل داده که همکاری/مشارکت های خوبی در ساخت آلبوم های یکدیگر داشته اند (که نمونه آن را می توان در Leiden نیز دید) و با دارا بودن مولفه هایی مشترک در آهنگسازی، به طور کل به این لیبل یک صدای قابل تشخیص داده اند و آلبوم Leiden نیز از خیلی جهات ارائه کننده این صدا است. آلبوم Leiden، بهترین ساخته بند تا به امروز، با موسیقی اگرسیو و سرراست Ego Futurus که به آهنگسازی آلبوم های Omnivium و Cosmogenesis بند Obscura هم شباهت هایی داشت (ترک Immaculate Cosmogenesis را امتحان کنید) فاصله زیادی دارد و اساس آهنگسازی خود را صرفا بر یک موسیقی سریع با ساختار های به شدت ملودیک و آشنا استوار نکرده است. از طرفی Leiden بزرگترین مشکلات اولین آلبوم را نیز به خوبی مرتفع کرده است.
با این که Absentia یک ترکیب خوب از تکنیکال دث متال و پراگرسیو دث و میکس موارد ملودیک و دیسوننت بود اما آهنگسازی فاقد تعادل کافی میان این المان ها بود و رکورد به یک همگونی نرسیده بود. در Leiden بند Aethereus بالاخره به یک تعادل درست میان دو جنبه آهنگسازی خود (هماهنگی و ناهماهنگی) رسیده است و نه تنها آن را در طول آلبوم (و تضاد بخش ابتدایی و انتهایی آلبوم) که در بطن ترک هایش به نمایش می گذارد. همچنین Leiden موفق می شود تا تصویر کامل تر و بی نقص تری از تم/کانسپت آلبوم را در مقایسه با Absentia به تصویر بکشد. به عبارت بهتر Leiden یک آلبوم یک دست است که به خوبی و به شکلی به هم پیوسته از ترک ها، هبوط کاراکتر داستان به جنون را مجسم می سازد و هر ترک کارکرد خود را در این مسیر دنبال می کند و خبری از آشفتگی در ساختار آلبوم با ترک های اینسترومنتال و Interlude های بی مورد نیست (Absentia) و بند این داستانگویی را در آهنگسازی به شیوه ای جذاب با پیش روی از ساختار های ملودیک به سمت فضای دیسوننت پی می گیرد تا به بهترین شکل ممکن با موتیف های ناشناخته تر این از خود بیگانگی را بازتاب کند.
بند در ساخت آلبوم دوم تصمیم گرفته تا Interlude های آلبوم Absentia را حذف کند و آن ها را به شیوه ای تازه عرضه کند. در Leiden ترک ها با تنظیم هایی سینث/کیبورد محور، ارکسترال و Inferi وار آغاز می شوند یا به پایان می رسند. این بخش ها که از نظر کاربرد یادآور آلبوم اخیر Stortregn هستند مثل چسب قطعات را به هم وصل می کنند و به شنونده اجازه نفس کشیدن می دهند تا برای هجمه بعدی آماده شود. مهم تر از همه Leiden یک رکورد موفق تر نسبت به آلبوم اول است چرا که برخلاف این که هسته آهنگسازی ثابت مانده و بند همچنان به ترکیب های تکنیکال/پراگرسیو/دیسوننت Absentia پایبند است اما Aethereus از نظر آهنگسازی به بلوغ رسیده و ترک ها در Leiden به مراتب درگیر کننده تر اند. همچون First Fragment و Alustrium بند Aethereus علاقه ای به نوشتن آلبومی کوتاه ندارد و با نیمه دوم ناهنجار ترش نیاز به زمان کافی برای هضم دارد. موسیقی پراگ/تکنیکال/دیسوننت Aethereus گوش نواز و کوبنده (Aberration و Endless Cycle of Rebirth) و در عین حال هولناک و تکان دهنده (Son of a Nameless Father و Upon Infinite Seas) است. با وکال هایی متنوع و گه گاه دثکور گونه، آلبوم قطعه Aberration را به عنوان یکی از سرراست ترین قطعاتش معرفی می کند که نشانه هایی از Inferi و Obscura دارد و Endless Cycle of Rebirth فضا را برای بعضی از سنگین ترین ریف های دث متالی بند مهیا می کند و در قطعات طولانی The Living Abyss و Upon Infinite Seas با وکال هایی مالیخولیایی (Upon Infinite Seas)، گویی فضای بیگانه Diluvium و نسخه دیسوننت و اتمسفریک تری از خود را در کنار هم قرار می دهد.
اگر Absentia یک شروع دست و پا شکسته بود Leiden یک دنباله قابل تحسین است. بند Aethereus آتشی را که First Fragment، Archspire و Alustrium روشن کردند شعله ور تر می کند. با این که Leiden به اندازه آثار گروه های نام برده شده، تازه و جاه طلبانه نیست اما رکوردی است که هیچ طرفدار تکنیکال دث متالی نباید آن را از دست بدهد.
