این هوی متال کلاسیک فقط با فاصله ی یک سال از آلبوم قبلی بند، یک بار دیگه تبدیل به یکی از بهترین کارای کلاسیک سال شده. استایل آلبوم کاملا یادآور متال اواخر دهه 70 و اوایل دهه هشتاده تا جایی که گاهی حس میکنی Iommi یا Blackmore در حال نواختن ریفها هستن. هرچند ترجیح میدادم گیتار سولوهای قدرتمند بیشتری رو توی آلبوم بشنوم ولی تنوع فوق العاده ی آلبوم و روند جالبش که در طول آلبوم از روشنایی پاورمتالی و هوی متالی به سمت تاریکی های دووم حرکت میکنه، کار رو به مراتب یکدست تر و جذاب تر کرده.

به آخر سال نزدیک شدیم و من فکر می کردم که دیگه به آلبومی در حد و اندازه های Obsidian از Paradise Lost توی ژانر گاتیک دووم برنخوریم. ولی خب کاملا فراموش کرده بودم که Draconian نه تنها قراره امسال آلبوم بده، بلکه قراره تمیزترین و کامل ترین آلبوم خودش رو منتشر کنه. کنتراست کلین وکال زنانه با وکال هارش چیز جدیدی نیست ولی اینجا به نظر من در اوج تعادل و کمال ظاهر شده و هر دو جنبه ی درد و غم به یک اندازه توی این آلبوم زیبا به گوش میرسه. این موضوع حتی توی کاور زیبای آلبوم هم به چشم میخوره.

قبل از برچسب پراگرسیو اسلاج، کاور آلبوم اولین چیزی بود که نظرمو جلب کرد. ولی کار تحسین برانگیز این بند یونانی، با وجود تاثیرپذیری های مستقیمی که از بندهایی مثل Mastodon و Intronaut و Baroness گرفته، با کیفیت بالای آهنگسازی و تنوع خوب کار که خیلی با سلیقه و تمیز اجرا شده، مانع از تبدیل شدنش به یک کار بی اصالت و تکراری شده. تجربه ی شنیدن این آلبوم خیلی روان و جذاب بود و با توجه به اینکه این اولین آلبوم بند محسوب میشه، می تونیم در آینده منتظر کارهای منحصر به فرد تری از اونها باشیم.

تا چه اندازه میتونیم ساختارهای موسیقی متال رو تغییر بدیم بدون اینکه تبدیل به یک اثر غیر موسیقایی بشه؟ رویکرد اکسپریمنتال و بداهه نوازی این سوپر بند بعد از شاهکار سال 2018 به نام Love In Shadow با این آلبوم به مراتب شدید تر شده و به جرات میشه گفت اونها حالا کیلومترها دورتر از مرزهای این موسیقی برای خودشون یه کمپ دائمی زدن. ساختارها به شکل سرگیجه آوری مدام از هم گسسته میشه و دوباره با شکلی جدید با هم ادغام میشه. فضای دوگانه ی موسیقی هم در طول آلبوم و هم در طی تکه های بزرگ و پر از تردیدش مثل ترک عظیم هم نام آلبوم به وضوح احساس میشه. این آلبوم شاید به شایستگی Love in Shadow نباشه ولی همچنان یک اثر بی همتا و آوانگارد محسوب میشه.

آلبوم هفتم این بند آلبومی اتمسفریک و ملودیکه و Mors Principium Est یه بار دیگه ارزشهای متال فنلاندی رو نمایان میکنه. اونها توی این آلبوم بسیار تکنیکال تر شدن و المانهای اتمسفریک بیشتر محدود به کیبوردهایی شده که به مقدار کافی ویژگی های مدرن ترِ سمفونیک-متال رو به موسیقی تزریق میکنه. ریف های ماشینیِ گیتار توی این آلبوم اولین چیزی بود که نظرم رو جلب کرد؛ چیزی که تا آخر آلبوم هم درخشان ترین فاکتور آلبوم بود. Mors Principium Est یکی از بندهای همیشه موفق توی ملودث بوده و با این آلبوم هم چیزی تغییر نکرده. پروداکشن فوق العاده خوش صدای آلبوم هم باعث شده که پروسه ی گوش کردن به کل آلبوم خیلی راحت و روان انجام بشه.

صدای هیچ بندی مثل این بند دو نفره ی بریتانیایی نیست. تاریکی ای که از این موسیقی بیرون میاد از جنس ژرفترین و زشت ترین حفره های بشره. Anaal Nathrakh توی این آلبوم نه تنها با اضافه کردن لحظات ملودیک و اپیک بیشتر چیزی از اون تاریکی و لجن رو از دست نداده، که اون رو به شکل بی رحمانه ای قابل هضم تر کرده. این آلبوم به نظر من بهترین کاریه که اونها تا به امروز ارائه کردن و یکی از بهترین آلبوم های امسال.

خب بیشتر از دو-سه نفر شنیدن این آلبوم رو به من پیشنهاد کردن. “بلک-متال و وسترن” این شاخص ترین خصوصیت این آلبوم از زبان همه بود. البته که Wayfarer همانند آلبوم قبلی به خوبی موفق شده این دنیای جذاب رو بوجود بیاره، ولی موضوع اینجاست که نه تنها خود موسیقی به شدت گیرا و تاثیرگذاره، بلکه کانسپ هوشمندانه ی آلبوم هم کاملاً با دنیای امروز مطابقت میکنه. سیستمی خشن و مبتنی بر اشاعه ی پول پرستی و برده داری که با تکنولوژی و قوانین بی رحمش جایی برای رویا دیدن هم باقی نگذاشته. آلبوم امسال Imperial Triumphant اولین چیزی بود که بعد از خوندن اشعار این آلبوم به ذهنم رسید. دو دنیای متفاوت، ولی با موضوعی همسان که لرزه به اندام انسان میاندازه.

میکس ملودیک دث و بلک متال در حد کمال. از اونجایی که Necrophobic تونسته استایلی منحصر به فرد رو با این ادغام بوجود بیاره، Blackened Death Metal به تنهایی برای توضیح استایل بند میتونه گمراه کننده باشه. از اینها گذشته، پروداکشن فوق حرفه ای آلبوم با توجه به حجم عظیم لایه های صدا که روی هم قرار گرفته تجربه ی شنیداری این آلبوم رو بسیار رضایت بخش کرده. گیتارنوازی هم توی این آلبوم در حد کماله و تک تک آهنگ ها در سطح بالایی از نظر آهنگسازی، اتمسفر و اجرا هستن. ترک The Return of a Long Lost Soul به راحتی یکی از بهترین ترکهای متالی بود که امسال شنیدم!

این آلبوم یکی از بهترین اولد اسکول هایی بود که امسال فرصت شنیدنشون رو داشتم. و البته یکی از بروتال ترین اونها. این آلبوم واقعا سلاخی میکنه! با این حال با گیرایی و ملودیک بودن هم چندان غریب نیست و بعضی ترک ها شدیداً به یاد موندنی هستن. با اینکه این اولین آلبوم بند هست ولی همه چیز عالیه. ریف های اره مانند یکی بعد از دیگری به بهترین شکل ظاهر میشن و ترنزیشن ها تاثیرگذار و خلاقانه و تحسین بر انگیز هستن و روند آلبوم و توالی ترک ها هم بسیار هوشمندانه هست و شنونده رو کاملا مشتاق نگه میداره. این آلبوم رو گوش کنید!

امسال به اندازه ی کافی عجیب بود. ولی همون موقع که فکر میکردم دیگه به اتفاقات غیر مترقبه و دگرگون کننده امسال عادت کردم، این آلبوم رو شنیدم! خدای من! این آلبوم 35 سال پیش در قالب یک دموی بد کیفیت ضبط شده و هیچ کس گوشش نکرده! چون اگر این آلبوم به شکلی که الان منتشر شده 35 سال پیش منتشر میشد، متالیکا و حتی خود Slayer باید برای تبدیل شدن به اسطوره های Thrash خیلی بیشتر تلاش میکردن. نگه داشتن این آلبوم به مدت 35 سال یک جنایت بود. من نمیدونم این آلبوم چه ارتباطی با آلبوم های عجیب و غریب دیگه ی بند داره ولی هرچی هست با اختلافی فاحش بهترین کار اوناست، بدون شک! Mike Patton که با حنجره ی خارق العده ش و وسعت 6 اکتاوی صداش همیشه کارهای منحصر به فردی انجام داده، حالا تو سن 52 سالگی بهترین اجرای متالی خودشو ارائه میکنه و او جوان ترین عضو این بند محسوب میشه! این آلبوم یک لحظه آروم نمی گیره و موسیقی هوی و سریع و دارکش 54 دقیقه بدون تنفس فستیوالی از خلاقیت، استعداد و تکنیک رو ارائه میکنه. من انتظار چنین آلبوم قوی ای رو نداشتم.