بدون هیچ شکی Torn Arteries یکی از مورد انتظار ترین آثار امسال بود. هیچ وقت خودم را طرفدار موسیقی Carcass نمی دانستم اما به دو دلیل Torn Arteries یکی از آلبوم هایی بود که در یک ماه اخیر بارها به آن رجوع کردم. اولی پروداکشن قوی آلبوم با صدای کوبنده و تفکیک شده درام و گیتار های تمیز که کیفیتی برنده به ریف ها داده اند و دومی برخی از بهترین ریف های Carcass که از Torn Arteries کاری راضی کننده ساخته اند. البته Torn Arteries بهترین اثر این بند نیست و به فضای بروتال گردن شکن آلبوم قبلی نزدیک نمی شود و قطعات کم جانی هم در آلبوم وجود دارند (Wake Up And Smell The Carcass _ Caveat Emptor) اما Torn Arteries دقایقی دارد که Carcass در آن ها ذات واقعی خود را نشان می دهد.

برای موفقیت در ژانر سمفونیک متال شما نیاز به یک وکالیست کاریزماتیک و توانایی بالا در تلفیق متعادلی از المان های مختلف دارید و خب Seven Spires در هردو مورد حرف های زیادی برای گفتن دارد. آلبوم Gods of Debauchery به عنوان دنباله آلبوم موفق قبلی بند یعنی Emerald Seas، یک ضعف بزرگ دارد و آن مدت زمان طولانی آلبوم است. (شاید This God is Dead بهترین نقطه برای پایان پذیرفتن آلبوم بود) با این که با فضای Gothic گونه این آلبوم خیلی ارتباط برقرار نمیکنم و ترجیح می دادم تا بند دنباله رو فضای فانتزی آلبوم قبلی باشد اما تنوع بالای آهنگسازی و درخشش اعضای بند، به خصوص Adrienne Cowan (یکی از با استعداد ترین و مسلط ترین وکالیست های حال حاضر دنیای متال) باعث می شوند تا Gods of Debauchery یک تجربه کم نظیر در این ژانر باشد.

تلفیق ادبیات اسپانیا و موسیقی غنی‌ آنها در ژانر Sludge Doom Metal به همراه المان‌های پست-اتمسفریک این آلبوم را بیش از پیش شنیدنی و منحصربفرد کرده است. البته در برخی جاهای آلبوم می‌توان تأثیرات Doom/Death دهه 90 را نیز احساس کرد. بهتر است بگوییم که این آلبوم در عین حال که منحصر به خود بند است اما تأثیریافته از بندهای بزرگی چون Mar de Grises، Katatonia، My Dying Bride، Paradise Lost و Cult of Luna است و براستی که این الهام و ادای احترام چقدر نیک و درست در این آلبوم اتفاق افتاده است. موسیقی بند عمیقاً ریشه در مکان زندگی‌شان و جایی که اعضای بند در آن بزرگ شده‌اند دارد. در این آلبوم می‌توان بازتاب واماندگی، تنهایی، نیستی و نیاز به رهایی از این زندگی خشن و بی‌رحم را به وفور احساس کرد. این بازتاب‌ها قطعات موسیقی تاریک، خشمناک و بی غل‌وغش را شکل داده است و باز هم همین قطعات بیانگر حالات ذهنی مختلفیست مانند تصاویر سینمایی که در برگیرنده‌ی پریشانی انسان‌هایی است که در وسط مکانی صحرایی و نیمه زنده در حال شنا کردن هستند! آلبوم دارای 10 قطعه و حدود 45 دقیقه زمان دارد که به طرفداران موسیقی دووم و پست متال پیشنهاد می شود.

آلبوم Strength دومین آلبوم بند تغییر نام داده Idle Hands، موفقیت آلبوم Mana را تا حد زیادی تکرار کرده و امضای شخصی هارد راک، هوی متال و Gothic بند را دارد. بعضی از ترک های آلبوم آن چنان که باید چنگی به دل نمی زنند و در استاندارد های Unto Others قطعاتی معمولی هستند (Little Bird، Why و Summer Lightning) اما اکثر قطعات به معنای واقعی کلمه اعتیاد آور اند. آهنگسازی در Strength در نگاه کلی سنگین تر از Mana است و هوک ها درگیر کننده اند. ترک های Heroin و When Will Gods Work Be Done ضربان قلبتان را بالا تر می برند در حالی که Destiny با کورس قدرتمند و پر احساس خود شما را از روی زمین بلند می کند و Hell Is For Children با ادای دینی به آیرون میدن، گیتار نوازی های درخشانی تقدیمتان می کند. اما چیزی که این آلبوم را به اثری شاخص تبدیل می کند فضای خاص، متفاوت، غم زده و Gothic آن است که در قطعاتی مثل Downtown، Destiny، Hell Is For Children نمود بیشتری پیدا می کند.

ریف های زخیمی که خیلی دثکوری جلوه میکنن، بر خلاف انتظارت گاهی کاملا تکنیکال و دث متالی و گاهی خیلی ثرشی و ریتمیک اجرا میشن. کلا Malignant Reality آلبومی بسیار متنوع و قدرتمندی ست که به سختی بعد از پلی کردن بتونید متوقفش کنید. هرج و مرجی که مدام در طول آلبوم تکرار میشه و چرخه ی ریتمیک ترک ها رو میشکنه، خصوصیتی ست که بیشتر در قلمرو آوانگارد دث متال قرار داره. این آلبوم نه چندان دیسونانس و نه چندان ریتمیک و ملودیک، درست جایی قرار گرفته که طرفداران هر دو سوی دث متال مدرن و کلاسیک رو راضی میکنه. Malignant Reality قطعا یکی از آلبوم های ضروری دث متال امسال است.