شاید علاقه ی من به Pyrrhon باعث شده که موسیقی این بند رو دنبال کنم ولی با توجه به اینکه استایل Seputus شباهت زیادی به Pyrrhon نداره، میتونیم این بند رو بندی متفاوت بدونیم. حتی اگر هر سه عضو این بند اعضای بند Pyrrhon باشند. چیزی که میشنویم بیشتر شبیه به نتیجه ی جمینگ های بداهه ی بند در تلاش برای ارائه ی اکستریم متالی افسارگسیخته است که با ریتم های مدام در حال تغییر و گیتارهای کثیف و های-گین است با وکال فوق العاده ی Doug Moore که حالا با این ریورب عمیق و میکس کدر، نقش فضاسازی رو هم بازی میکنه. شاید سطح خلاقیت به کار گرفته شده در این آلبوم به اندازه ی آنچه که از همین اعضا در Pyrrhon سراغ داریم بالاتر نباشه ولی برخورد اکسپریمنتال و خامی که با موسیقی شده اون رو بسیار صادقانه و بی پروا جلوه میده. [THC]

آلبوم Helloween کار غیر منتظره ای بود. برای طرفداران Helloween، این آلبوم مثل تحقق رویای دیدن دوباره اعضای فرندز برای طرفدارانش در کنار یکدیگر پس از سال ها بود. مثل دیدن جمع شدن هر سه مرد عنکبوتی و شرور های فیلم هایشان در کنار هم در یک فیلم برای دوست داران سینمای مارول بود. نتیجه این دورهمی که اعضای قدیمی و جدید بند را دور هم آورده هم برای طرفداران بند خوشحال کننده بوده و هم علاقه مندان پاور متال از آن خشنود خواهند بود. چون Helloween یک اثر دوست داشتنی در سبک پاور متال است. همانطور که در بررسی آلبوم گفته شد : « پیش از شنیدن آلبوم شانزدهم Helloween، شما تصویر اعضای بند را می بینید که با فیگور های طنز آمیز خودشان و صورت های خنده دارشان، مثل همیشه این واقعیت را که Helloween خود را “جدی” نمی گیرد نشان داده و سپس آرت ورک شاهکار و شگفت انگیز و پر جزئیات Kantor را تماشا می کنید که لوگوی بزرگ Helloween در بالای آن نقش بسته و بیش از پیش برای این دورهمی تاریخی هیجان زده می شوید و در نهایت به آلبوم گوش فرا می دهید و با خیالی آسوده با خودتان می گویید : “زنده باد هلووین!” [CMG]

درست همانند آلبوم جدید Kauan، بهترین و کامل ترین تجربه از Migration، در شنیدن یکباره کل آلبوم ممکن می شود. اثر تازه Bossk، یک پست متال نه چندان شلوغ، اما به شدت مرموز و با ریتم های تپنده و متنوع از آغاز تا پایان است. آهنگسازی در Migration، پر جنب و جوش (Menhir و ترک The Ocean وار HTV-3) و در عین حال زیرکانه و مینیمال (White Stork و Unberth) و با لایه هایی عمیق از آمبینت و Drone است اما حتی در آرام ترین لحظاتش، Migration از ترکیب بندی هایی به شدت درگیر کننده بهره می برد که کمتر بندی در آن موفق است (White Stork و Kibo). آلبوم لحظات فوق العاده ای دارد اما ارزش آلبوم به صورت یک مجموعه واحد، بیشتر از این لحظات است. اگر به Migration فرصت دهید، شما را در خود غرق خواهد کرد. [CMG]

در ماه کم فروغ ژوئن، انتخاب بهترین آلبوم ماه، به گزینه های کمی محدود بود. آلبوم A Monument to Silence به اندازه آلبوم قبلی بند فک انداز و بی پروا نیست اما همچنان نوازندگی در سطح بالایی قرار دارد. رکورد به پویایی بیشتری نیاز دارد و کمی هم طولانی است اما A Monument to Silence یک پراگرسیو/تکنیکال دث سنگین است که نباید از کنارش به سادگی گذشت. همانطور که در بررسی آلبوم گفته شد : « این که آلبوم A Monument to Silence پایین تر از A Tunnel to Eden قرار می گیرد اصلا به این معنا نیست که با یک آلبوم بد رو به رو هستیم. بیس لاین های خوب و درامر پر کار بند در کنار ریف ها و گیتار نوازی هایی که مغزتان را ذوب می کنند (مثلا شروع Hunted و یا The Plea و Join the Dead) و وکال های متنوع تر نسبت به آلبوم قبل که می توانند کورس هایی کوبنده بسازند (Join the Dead) سطح بالای کار Alustrium را نشان می دهند. آلبوم A Monument to Silence می تواند تا مدت ها انتخاب اول دوستداران سبک پراگرسیو/تکنیکال دث باشد و نام Alustrium را دوباره به سر زبان ها بیاورد. [CMG]

اگر بهترین خصوصیات استونر، اسلاج و پراگرسیو متال رو بشه بصورت خطی باریک بین این ژانرها پیدا کرد، Boss Keloid دقیقاً روی این خط قرار گرفته و بدون هیچگونه زیاده روی یا کم کاری، کمالی بی نظیر رو ارائه می کنه. ریف های زخیم و اسلاجی، ملودی های زیبا و بعضا فولکی و وکال بی نظیر و حجیم Alex Hurst فقط مواد لازم برای تهیه ی این سوپ خوشمزه هستند ولی ویژگی اصلی این موسیقی آهنگسازی آرتیستیک و بی نقصیه که بلافاصله خودنمایی میکنه. شاید خصوصیات پراگی این آلبوم باعث بشه که برای ارتباط گرفتن با آلبوم نیاز به شنیدن های دوباره داشته باشیم ولی مگر اینطور نیست که هیچ پاداشی به راحتی بدست نمیاد؟ [THC]