موسیقی Cannibal Corpse بعد از 4 دهه فعالیت هنوز همون موسیقی بی رحم و خوننین و لزجیه که همیشه ازشون سراغ داشتیم. اما این به تنهایی برای قرار گرفتن در این لیست ماهانه کافی نیست. خود بند این آلبوم رو تکنیکال ترین آلبوم از لحاظ درام نوازی و داینامیک ترین آلبوم خودشون معرفی کردن که خب با شروع ترک اول به راحتی متوجه این موضوع میشیم. پانزدهمین آلبوم این بند کهنه کار یک آلبوم دث-متال قدرتمند و بی نقصه که به راحتی به جمع آلبوم های خوب دیسکوگرافی بند اضافه میشه و انجام چنین کاری بعد از 15 آلبوم نیاز به مردن ها و دوباره متولد شدن های بیشمار در طی این سالها داره که شدیدا قابل تحسینه.

این ترک 52 دقیقه ای بیشتر شبیه به یک بداهه نوازی روی نمایشی خوفناک بود. بعد از اینکه دقایق ابتدایی رو مبهوت اثر خیره کننده ی Hervé Scott Flament روی کاور آلبوم شده بودم، موسیقی هم به آرامی در حال بیلد آپ شدن بود و تجربه ی شنیدن آلبوم رو به شکل معجزه آسایی ارتقا داد. شاید این بهترین شکل شنیدن این آلبوم بود و همون چیزی که خود بند از مخاطبش انتظار داره. موسیقی Neptunian Maximalism ترکیبی از Drone Metal با Free Jazz و موسیقی سایکدلیکه. حتی اگر این بهترین آلبوم متال امسال نباشه ولی قطعا یکی از منحصر به فرد ترین آلبوم هاییه که امسال منتشر شده و شنیدنش شدیدا پیشنهاد میشه.

اضافه کردن المان های الکترونیک و سینث های دارک و اتمسفریک کاری بود که با آلبوم Future Cult در سال 2018 شروع شد. این تغییرات هرچقدر که با اون آلبوم بسیار خام و عجیب جلوه میکرد با Skin Show همه چیز بی اندازه رشد کرده و به پختگی قابل توجهی رسیده. آلبومی ریتمیک با هوک های فراوان و فضایی به تاریکیِ زشت ترین و پلید ترین خصیصه های انسان. با هر ترکی از این آلبوم برخورد های متفاوتی رو به لحاظ ساختار و ارنج سازها شاهد هستیم این در بیان حس های متفاوت در آلبوم نقش بزرگی ایفا کرده. نوشتن ملودی های گیرا در فضای سنگین و عمیق آلبوم ویژگی فوق العاده مشخص و تحسین برانگیز این آلبوم محسوب میشه.

این پنجمین آلبوم ثرش متالرهای بریتانیایی Evile هست که بعد از تغییرات مهمی که در لاین آپ داشتند با استایلی تاریک تر و ریفهای سریع تر از همیشه موفق شدن آلبومی یکدست، متنوع و سرگرم کننده رو ارائه بدن تا ماه آوریل هم از یه ثرش متال ناب بی نصیب نباشه. استایل اونها چیزی شبیه به Slayer با جلوه هایی از متالیکای And Justice For All هست که شاید به غیر از وکال معمولی و یکنواختش نمی تونیم ایراد خاصی به آلبوم بگیریم. پروداکشن خوب این آلبوم هم لذت شنیدنش رو دوچندان کرده.

اتمسفریک بلک متال از اون برچسب هایی ست که دامنه ی وسیعی از استایل ها رو شامل میشه. به همین خاطر پیشنهاد میکنم هر زمان که این برچسب رو دیدید، حتما سری به آلبوم بزنید. اگر خوش شانس باشید کیفیت و خلاقیت موسیقی مثل این آلبوم شما رو غافلگیر میکنه. این پنجمین ارائه ی موزیسین خلاق و با استعداد یونانی یعنی Ayloss هست که طبق معمول روی مرزهای بلک متال به راحتی مانور میده. آلبوم گاهی بسیار پیچیده و دیسونانس، و گاهی بسیار اتمسفریک و ملودیکه. چیزی که آلبوم های این چنینی ثابت میکنن واقعی ست که پرودیوسرها و لیبل های بزرگ همیشه انکار میکنن و اون اهمیت بالای جلوه ی تجربه های فرد هنرمند در اثر اوست که همیشه بسیار اورگانیک تر، واقعی تر و خلاق تر از تکرارهای پول ساز صنعت بی روح و فاسد موسیقی امروز جلوه می کنه.

یکی از بهترین بلک متال هایی که امسال شنیدم. البته که هنوز تسلط کافی روی آثار این ژانر ندارم ولی تمرکز من در شنیدن این آلبوم، روی موسیقی اتمسفریک و مخصوصاً فراز و نشیب های ریتمیک آهنگ ها با درام متنوع و لذت بخش آلبوم بود که فاصله ی زیادی با بلست بیت های طولانی و یکنواختی داره که از خیلی از بلک متال ها سراغ داریم. شاید هر موسیقی با گرایش به تکنیکال تر شدن به اندازه ی این موسیقی به نتایج فوق العاده ای نرسه. چون واقعا مرز بین بلک متال بد و بلک متال خوب از مو باریکتره و اگر بخوام جایگاه این آلبوم رو مشخص کنم باید بگم که فرسنگ ها دور تر از این مرز در بین بهترین ها قرار میگیره. این آلبوم رو از دست ندید.

این سومین آلبوم این بند بلک متال انگلیسی هست که بعد از آلبوم موفق سال 2017 یک بار دیگه با آلبومی قدرتمند و سرگرم کننده برگشته. 40 دقیقه موسیقی داینامیک و لذت بخشی که میکس ایده آلی از بلک متال، دث متال و ثرش رو ارائه میده. آهنگسازی بی نظیر و نوازندگی های ماهرانه ی Wode میتونه به راحتی این آلبوم رو تبدیل به یکی از بهترین های متال در 2021 بکنه. بعد از این آلبوم بود که من به آلبوم قبلی بند هم گوش کردم و خیلی بی راه نیست اگر بگیم Burn in Many Mirrors حالا شاخص ترین آلبوم بند محسوب میشه.

صادقانه بگم؛ در راند اول اصلا از آلبوم لذت نبردم. ولی بعد از مدتی که بهش برگشتم تونستم از دریچه ای درست و شدیدا حساس با این سیر و سفر کوتاه و احساسی ارتباط برقرار کنم. ارتباطی که منجر به برگشتن های دوباره میشد و هربار عمیق تر. این آلبوم فوق العاده نوشته شده، از لحظات اتمسفریک و آسیب پذیرش تا قسمت های داینامیک تر با بافتی زمخت تر، Ice Fleet شما رو وارد داستان حماسی و سرد و تاریکی میکنه که بسیار زنده تر و واقعی تر از تماشای یک فیلم اساطیری جلوه میکنه. تنوع و فراز و نشیب های بی نقص آلبوم هیچ وقت اجازه نمیده که این تجربه خسته کننده یا آزار دهنده جلوه کنه. قطعا تا آخر امسال بارها این آلبوم رو خواهم شنید و شاید در لیست آخر سال هم جایگاه خوبی داشته باشه.

شاید در نگاه اول این آلبوم به نظر طولانی بیاد، ولی اگر شیرجه ی عمیقی به تاریکی بی انتهای این آلبوم بزنید متوجه میشید که چرا این آلبوم میتونه حتی بعد از تغییرات بزرگ در لاین آپ در طی سال ها تبدیل به بهترین آلبوم این بند کهنه کار متالکور و اسلاج بشه. آلبومی که در آن Dan Weyandt خواننده ی بند، ما رو با خودش به تاریک ترین راهروهای کابوس مانند از جنگ با افسردگی و بیماری های روحی خودش می بره. استایل آلبوم میکسی لذت بخش از بهترین خصوصیات ژانرهای هاردکور، اسلاج، متالکور و پست متاله و نتیجه، موسیقی منحصر به فردیه که میتونه تا انتهای سال بدون رقیب باقی بمونه.

موسیقی تکنیکال و پراگرسیوی که می شنوید، به هیچ عنوان بدون روح و بی هدف اجرا نشده. Stone Healer با این ارائه ی قدرتمند به عنوان اولین آلبوم خودشون من رو کاملا غافلگیر کرده. Conquistador ترکیبی خوشمزه از پراگرسیو متال، بلک متال و حتی گرانج بود. آلبوم 50 دقیقه ای که پر بود از ایده های جسورانه و سر زدن های فراوان به استایل های الهام بخش بند. در این بین شخصیت و روح آلبوم به هیچ عنوان زیر سایه ی نوازندگی های ماهرانه ی این دو برادر اهل کانکتیکت قرار نگرفته.