نویسنده: The Heavy Champion

به لطفِ پیشرفتِ علمِ پروداکشنِ موسیقی و سرعتِ بالای پیشرفتِ تکنولوژی، امروزه در صحنه ی موسیقی[mfn]چه متال و چه پاپ، فرقی نمیکنه[/mfn] شاهد کارهای بیش از حد پرودیوس شده ای هستیم که با آهنگسازی هایی به شدت دقیق، بی نقص و گاهی تکراری، هنری رو ارائه میکنن که از هر جهت شکوهمنده ولی ارتباط اصلی رو با هسته ی هنر از دست داده. این یک حقیقت آزاردهنده ست که گریبانِ صنعت موسیقی رو گرفته. البته این رویکردِ آرمان گرایانه ارزشِ این آلبوم ها رو زیر سوال نمی بره. بسیاری از آلبوم هایی که امروزه ازشون لذت میبریم روی همین جریان در حال حرکت هستند. آلبوم هایی که در همین سایت با نمره های بالا تحسین شدن. آلبوم هایی که خود من هر روز گوش میکنم و لذت میبرم. ولی واقعیت این است که در بسیاری از آنها کمبودِ یک عنصر اساسی احساس میشه؛ روح! حضورِ اثری از انسان در موسیقی، چیزی ست که کمبودش  امروزه به شدت احساس میشه.  Mastodon یکی از اون بندهایی ست که موسیقیِ تکنیکال و آهنگسازیِ شگفت انگیزش همیشه در خدمتِ ارائه ی معنی و مفهومی قرار داره که گاهی حتی با کلام هم نمیشه توصیفش کرد. روحی که در اکثرِ کارهای این بند وجود داره، با شنیدن موسیقی به خوبی احساس میشه. آلبومهای Mastodon همه دارای کانسپت های خاص هستند. چهار آلبومِ اول بند هر کدام درباره ی یکی از عناصرِ اصلی حیات بود.  آلبومِ اولِ بند Remission عنصرِ آتش، Leviathan عنصرِ آب (و البته بر اساس داستان افسانه ای Moby-Dick)[mfn]شاهکار[/mfn]، آلبوم Blood Mountain عنصر زمین(یا خاک) و Crack The Skye عنصر اتر[mfn]Aether جوهری است که گیتی را فرای مرزهای زمینی (بر فراز کرهٔ هوا) پر می‌کند و عناصر چهارگانه (آب، هوا، خاک و آتش) را در کنار هم نگه داشته‌است. -ویکی پد…

تعداد بندهایی که تا این اندازه تحت تاثیر Tool بوده اند کم نیست. اکثر آنها مثل جرقه ی برخاسته از آتش لحظه ای پدیدار شدند و بلافاصله فراموش شدند. تاثیر تا حدی بود که خیلی از این بند ها بدون اینکه از خودشون خلاقیتی داشته باشن فقط به تقلید و تکرار جنبه های جذاب موزیک Tool پرداختند. برداشت های سطحی از اشعار، نسخه های فلج شده ی ریف های بیس و گیتار و درام های شلوغ ولی نه چندان هنرمندانه که همه با یک اثر فاخر هزاران سال فاصله داشتند.  شاید نکته ای که این بندها بهش بی توجه بودن این بود که خود Tool در حال ارائه ی موسیقی بسیار اورجینال و خلاقانه ای بود که اون رو از بندهای دیگه متمایز می کرد. و اینکه Tool هم تحت تاثیر پراگرسیو راک های پیش از خودش و برخاسته از صحنه ی زنده ی موسیقی گرانج[mfn]البته به آرامی  در حال مرگ در آن زمان[/mfn] و تاثیرات متال های ناب دهه ی هشتاد بود. اما الهام گرفتن با تکرار و تقلید فاصله ی زیادی داره. اینکه 100 ها بند از دل خلاقیت های این بند بیرون بیان از نظر من هیچ مشکلی نداره. همونطور که اگر نگاهی به سبک هایی مثل دث-متال، بلک-متال و ثرش بیاندازیم شباهت های بسیار مشهودی رو میبینیم. ولی فقط بندهایی که تونستن عصاره ی خلاقیت های خودشون رو به عنوان ادویه ای مخصوص در موسیقی خودشون بکار بگیرن، ماندگار و موفق شدند. از این بین، Soen که با آلبوم اولش Cognitive دقیقاً رویه ی تقلید رو پیش گرفته بود[mfn]حتی کاور آلبوم شدیداً تحت تاثیر کاور های تول بود[/mfn] آلبوم به آلبوم موفق شد تا صدا و استایل خودشو پیدا کنه تا جایی که در آلبوم فوق العاده موفق خودشون Lotus دیگر چندان شباهتی به Tool به گوش نمی رسید. Soen حالا دیگه صدای Soen میداد و این اتفاق فوق العاده مهم و قابل تحسی…

Imperative Imperceptible Impulse دومین آلبوم Ad Nauseam بند آوانگارد دث-متال ایتالیایی هست. وقتی صحبت از هنر آوانگارد میشه، می توان به صورت عامیانه هرگونه هنر پیشرو و ساختار شکن را آوانگارد خطاب کرد و از خیر ورود به جزئیات علمی و تاریخی مقوله گذشت. ولی برای این بحث شاید بهتر باشه کمی وارد جزئیات "موسیقی آوانگارد" بشیم. به صورت خیلی خلاصه می توان از دو دیدگاه متفاوت به موسیقی آوانگارد نگاه کرد. یکی موسیقی آوانگارد به عنوان سبکی که در اثر فاصله گرفتن از ساختارهای کلاسیک، با جا به جا کردن مرز های موسیقی کلاسیک در دوره ای خاص به وجود آمد، که ارتباطی مستقیم با ساختارهای موسیقی کلاسیک داشت. بدین معنا که به هر حال باید با تغییر دادن همون ساختارهای موسیقی کلاسیک به وجود می آمد. و دیگری موسیقی آوانگارد به معنای برخورد پیشرو و ساختارشکن، که اصلا قصد از نو آفرینی ساختارهای موسیقی رو داره. ممکنه این تفسیر شباهت زیادی به موسیقی اکسپریمنتال داشته باشه. ولی در موسیقی آوانگارد برخوردهای آتونال و دیسونانس‌ها و حتی برخوردهای غیر موسیقایی[mfn]مثل قطعه ی 433 از John Cage که در تمام طول زمان قطعه نوازنده ها سکوت رو اجرا کردند.[/mfn] به راحتی این تشابه رو از بین میبره. اینجا ما با فرمی اکستریم از ساختارشکنی روبرو هستیم که هیچ حد و مرزی نداره. با این تفاسیر این صفت در ارتباط مستقیم با زمان است که کاربرد دارد و استفاده ی بیشتر از این ساختارشکنی ها زمانی که خود تبدیل به ساختاری جدید شوند باعث بی معنا شدن صفت "آوانگارد" میشه. اما بیاید نگاهی هم به موسیقی متال بیاندازیم. فکر نمیکنم هیچ کس به واسطه این ژانر برای اولین بار با موسیقی آشنا شده باشه. دوستداران این موسیقی همه در یک مقطعی تصمیم گرف…

سال 2017 بود که از طریق سایت Last.fm با Soen آشنا شدم و آلبوم Lykaia شروع مناسبی برای آشنا شدن با این بند بود که در سرویس های مختلف موسیقی مدام به تولهد های دنیا پیشنهاد میشد. آلبوم Lykaia با ریف شلوغ و پراگی و بیس گیتار کثیف و فوق العاده ی Stefan Stenberg و درام هنرمندانه ی Martin Lopez شروع شد و من همون لحظه با خودم گفتم این بند می تونه به لیست بندهای مورد علاقم اضافه بشه! مشخصاً بعد از اون سراغ آلبوم قبلی یعنی Tellurian هم رفتم و با اینکه خیلی مستقیم متاثر از موسیقی تول بود همچنان با کیفیت و خلاق جلوه می کرد. وقتی دو سال بعد از Lykaia آلبوم Lotus بیرون اومد،… راستش نمی تونم بگم که موزیک بند به سمتی رفت که شخصا دوست داشته باشم ولی در ادامه ی فاصله گرفتن از تاثیرات تولی، موسیقی بند ملودیک تر و عامه پسند تر از قبل شد. ولی Lotus همچنان آلبوم خوبی بود. پر از هوک های فراموش نشدنی و نوازندگی های خوشمزه. آلبوم موفقی که Soen رو بیشتر از قبل در رادار متالهد ها و راک بازهای دنیا قرار داد. معمولا این دوران برای هر بندی مهمترین و حساس ترین دوران فعالیت هنری محسوب میشه. زمانی برای تصمیم گیری! Lotus آلبوم موفقی بود. حالا به چه سمتی بریم؟ قدم بعدی چیه؟ چی اضافه کنیم؟ چی کم کنیم؟ خب؛ از دست دادن Stefan Stenberg که مشخصا قدمی اشتباه بود. بند استایل پراگی و جذابش رو مدیون او بود. ولی بعد از این تغییر، بند میتونست با ارائه ی موزیکی خلاق و تازه با آلبوم بعدی حتی به بلندترین قله های ژانر برسه. Soen این پتانسیل رو داشت. یعنی حداقل من تا قبل از شنیدن Imperial اینطور فکر میکردم. حالا Imperial به عنوان اولین انتشار بزرگ سال 2021 بلاخره بیرون اومده و اگر بخوام خیلی مختصر بگم، نا امید …

«رازی در جهان هست که زندگی را هراس‌آور و تراژیک می‌سازد»؛ اما «به یاری هنر می توان از این هراس و سویۀ تراژیک زندگی عبور کرد.»[mfn]رجوع شود به کتاب زایش تراژدی از روح موسیقی، اثر فریدریش نیچه[/mfn] هرگاه بشر به آخر خط نزدیک می شود سعی میکند تا چکیده ای از تمام آنچه را که تجربه کرده و از این دنیا فهمیده را به عنوان اثری هرچند کج و کوله ولی مختصر و مفید از خود به جای بگذارد. تا شاید فرزندانش با استفاده از این تجربیات قدمی رو به جلو بردارند. شکار رو از روی سنگ نوشته ها بیاموزند یا حکمت و اندیشه رو از اساطیر و ادبیات. با کنتراستی شدید نسبت به اتفاقات ناگوار سال 2020، آلبوم های متال قدرتمندی رو شنیدیم که ثابت می کنه تراژدی و هنر زاده ی یکدیگرند. من همیشه طرفدار آلبوم هایی با کانسپت های مشخص بودم و Cytotoxin هم که به طور مشخص به فاجعه ی چرنوبیل می پردازه، برام همیشه جذاب بوده. شاید فکر کنید که پرداختن به فاجعه ای که 34 سال پیش رخ داده، توی سال 2020 چندان ایده ی جالبی نباشه. خب... در سالی که گذشت سایه ی سنگین و وسیع  مرگ بر روی زندگی همه ی انسان ها قابل تشخیص بود، سالی تاریک، پر از غم و وحشت و مملو از خبرهای بد. قرنطینه، ماسک، بیماری، عذاب و مرگ! انگار فقط این سلاح هسته ای یا شیمیایی نبود که می تونست این احساس عدم امنیت و ترس رو بوجود بیاره. آنهایی که امروز زنده مانده اند ، فردا در عذاب خواهند مرد و هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد این رشته ی باریک امید هم پاره می شود و خاکستر تمام آنچه دوست می داشتی را خواهد پوشاند تنها سکوت، میان قبرها… چنین اشعاری رو بارها در آلبوم های متال شنیدیم. اما ارتباط برقرار کردن با این تم های دیستوپیایی و آخرزمانی، هیچوقت تاثیرگذار تر و مورمور …

موسیقی ای که میشنوی دقیقاً موفق شده فضایی فرازمینی از دنیایی موازی در آینده ای دور رو خلق کنه. دنیایی که ظاهرا ً اصلاً جای مناسبی برای ما انسانها نیست. حس تنها بودن در محیطی ناشناخته در سیاره ای دور، جایی به عجیبی و تاریکی ناخوداگاه ما که هم آشناست و هم شدیداً غریب و ترسناکه! جایی که حالا تمام ارزش های ما بی ارزش شده و پوچی و بیهودگی تنها چيزيه که وجود داره. حتی تقلا برای زنده موندن هم پوچ به نظر میرسه. این آلبوم فرا زمینی میلیون ها سال با ما فاصله داره! مثل اینکه تا بروتال-دث-متال تبدیل به استایل مورد علاقه من نشه دست بردار نیست. البته که استایل جدیدی نیست ولی این ادغامش با Retro Futurism یک مسئله‌ی دیگه س! ظاهرا ً دث-متال کیهانی هم حالا دیگه یه سبکه. هرچی که هست من خیلی پایم! پارسال آلبوم Hidden History of the Human Race از Blood incantation با تم فضایی و ماورایی و تلفیق این OSDM با استایل پراگرسیو و تکنیکالش یکی از جذاب ترین آلبومهای متالی بود که شنیدم. این پیاده سازی دث-متال در ژانر وحشت فضایی، در رادار بند نیویورکی Afterbirth هم قرار گرفته و اونها با Four Dimensional Flesh دقیقاً دست روی همونجایی گذاشتن که پارسال Blood Incantation قلقلک داده بود و موفق شدن حتی پای خودشون رو فراتر بذارن و موسیقی ای تولید کنن که تبدیل به نقطه عطفی شاخص در دث-متال بشه. کاری که Afterbirth انجام میده، مشخصاً بروتال دث-متال هست اما پیاده سازی تکنیکال اون روی بستر پراگرسیوی که ساختار آهنگها رو تعیین میکنه، باعث ایجاد اثری متفاوت شده که میتونه دریچه ای تازه به دنیایی متفاوت در دث-متال باشه. وکال Will Smith وغرش او روی دث-متال وحشیانه‌ای که میشنویم شخصیت فوق‌العاده‌ای به صدای این گروه د…

من فکر می‌کنم که شکوفایی در موسیقی (حداقل متال) توی این سالِ عجیب و غریبی که اتفاقاتش باب میل هیچکس نبوده، کاملا قابل توجه بوده. البته این امر با تاریخ بشر گره خورده و از پس هر بلا و هر مصیبت بزرگی هنرهای بی نظیری شکوفا میشه. شاید این بهترین جنبه‌ی مثبت وضعیت کنونی باشه. هنری که الان می خوام راجع بهش حرف بزنم چیزی نیست به جز آلبومی که جامعه ی متال رو شدیداً تحت تاثیر قرار داده. من معمولا سعی میکنم که تحت تأثیر جو قرار نگیرم ولی Stare Into Death And Be Still جای هیچ شک و گمانی رو باقی نمیذاره. بعد از شناختن Ulcerate و شنیدن این آلبوم اول از همه از دست خودم خیلی عصبانی شدم که چطور تا الان من با این موزیک آشنا نشده بودم و چطور تا الان چنین جواهری رو از دست داده بودم. چند سالی میشه که دارم گرایش پیدا می کنم به سمت اکستریم متال اونم به خاطر پتانسیل زیادش در ارائه موسیقی خلاق و هنری. این تمایل از متال های عامه پسندتر به سمت اکستریم متال با Isis برای من شروع شد. بندی که با بوجود آوردن فضاهایی بسیار حساس و عمیق در ساختاری تاریک و سنگین، به شدت من رو تحت تاثیر قرار داد و به راحتی تبدیل شد به یکی از بندهای مورد علاقم و خیلی خیلی خوشحالم که نقطه عطف این تحول بعد از سالها برای من مصادف شد با این آلبوم ابر انسانی و شگفت انگیز و شاهکار Ulcerate به نام Stare Into Death And Be Still ! بعد از نزدیک شش بار گوش کردن به این آلبوم کنجکاو شدم و تصمیم گرفتم که آلبوم های قبلی این بند نیوزیلندی رو هم گوش بدم تا به یک پرسپکتیو خوب از دیسکوگرافی و کلاً روند رشد این بند برسم. اونها با آلبوم Shrines Of Paralysis در سال 2016 ملودی رو برای اولین بار به عنوان عنصری مهم در موسیقی خودشون معرفی کردن. اتف…

بند بریتانیایی Bring Me the Horizon یک سال و نیم بعد از آلبوم موفق و متفاوتشون به نام Amo حالا با این EP در ادامه ی روند فاصله گرفتنشون از متالکور و دثکور یک بار دیگه سروصدای زیادی به پا کردن و با توجه به اینکه این آلبوم تصویری شفاف از فرهنگ عام امروزی رو به نمایش میذاره میتونه از ریلیزهای مهم امسال باشه. البته که میشد بعد از Amo آلبومی توی این استایل رو پیش بینی کرد. ولی روند نسبتا سریع تبدیل شدن Bring Me The Horizon از یه بند متال-کور و آلترنیتیو به بندی با استایل ایندی پاپ (یا نیومتال-پاپ؟؟) در طی این دو آلبوم، یکم سریع تر از چیزی بود که طرفدارای متالهدشون انتظار داشتن و دودستگی ای که بین این هواداران بوجود اومده کاملا قابل درکه. POST HUMAN: SURVIVAL HORROR توی لیگ خودش یک آلبوم[mfn]البته این یک EP هست، نمیدونم چه سیاستی باعث شده که به عنوان EP منتشر بشه ولی آلبوم هایی هستن که با 30 دقیقه موسیقی به عنوان LP منتشر میشن. حتی با احتساب آهنگ های کاور. به هر حال این فرمت ها مربوط به زمانیه که صفحه ها تنها راه گوش کردن به موسیقی بودن و الان با اینکه عصر اسپاتیفای هست، ولی قوانین همچنان تغییری نکرده و هنرمندها مجبورند همچنانراهکارهای قدیمی رو هم برای سود بیشتر به کار ببرن. شاید هم BMTH نمی خواسته دیرتر از این آلبومش رو منتشر کنه چون این آلبوم از لحاظ محتوا شدیدا با وضعیت کنونی دنیا همخونی داره و این تمام چیزی بوده که BMTH در دست داشته. ضمن اینکه انتشار آلبوم در ماه آخر سال هم خیلی استراتژی خوبی از لحاظ اقتصادی نیست.[/mfn] بی نقصه! و از جهاتی بسیار قدرتمند. همکاری Mick Gordan در روند تولید آلبوم اتفاقی فوق العاده بوده و نتیجه هم میتونم بگم که شگفت انگیز! من همیشه طرفدار گیم DooM…

خب بلاخره به دوره ای رسیدیم که انتظارش میرفت. بعد از اینکه با آلبوم سال 2018 یعنی Phanerozoic I: Palaeozoic دوره ی Palaeozoic یا دیرینه‌زیستی زمین، با انقراض بزرگِ دوره ی Permian به پایان رسید، حالا به دوره ی بعدی از ابر-دوران Phanerozoic یعنی Mesozoic و بعد از اون Cenozoic می رسیم. من بیشتر از این اطلاعات نِردی دوره های زمین شناسی رو میسپرم به عهده ی خودتون تا اگر علاقه داشتید مطالعه کنید (البته دلیلی برای انجام ندادنش وجود نداره چون حالا با این دیسکوگرافی ارزشمندی که The Ocean به این موضوع اختصاص داده همه چیز خیلی جذاب تر هم شده.) پس بیشتر به موزیک بپردازیم. آلبوم قبلی یعنی Phanerozoic I: Palaeozoic قطعا یکی از بهترین آلبوم های The Ocean بود. با اون آلبوم من فکر میکنم که بعد از سال ها تغییرات در اعضا و سبک و استایل موزیک بلاخره موفق شدن به استایل نهایی و مناسبی برای موزیکشون دست پیدا کنن. ولی خب ظاهراً تغییرات ادامه داره! بندی که در ابتدا پست-متالی اسلاجی رو ارائه می کرد با هر آلبوم بیشتر و بیشتر به سمت پست-متال با گرایش پراگرسیو پیش رفت و هرچی گذشت از المان های پست-متالی هم کاسته شد و اونها بیشتر به سمت تبدیل شدن به یه بند پراگ-متال پیشرفتند. تا جایی که حالا با این آلبوم میشه اونها رو کاملاً یه بند پراگرسیو متال نامید که حتی المان های پست-متال به سختی درش به گوش می خوره. به شخصه طرفدار موزیک پراگرسیو هستم ولی باید بگم که تعادلی که توی آلبوم قبلی بود رو بیشتر میپسندم و اون المان های پست-متالی جاشون خالیه. این تغییر اما تا حد زیادی به این خاطر بود که Robin Staps بلاخره تصمیم گرفت تا دستش رو که همیشه تا آرنج توی تمام بخش های موزیک بند فرو کرده بود رو بیرون بکشه. هرچند که هم…

به عنوان یکی از مطرح ترین بندهای دهه ۲۰۰۰، میراثی که بعد از ۲۰ سال Deftones از خودش به جا گذاشته رو نمیشه دست کم گرفت. استایل آلترنیتیو متال اونها با فضای شدیدا اتمسفریک و رویایی، تأثیرانکارناپذیری روی متال های همزمان خودش گذاشته که همچنان هم ادامه داره. اونها در طی سال‌ها به خلاق ترین شکل ممکن خودشون رو ارتقا دادن و موفق شدن برند منحصر به فردی رو بوجود بیارن که لایق تمام تمجیداتی هست که همیشه از طرف جناحهای مختلف شده. از فاز ابتدایی نیومتالی شون تا مسیر ماجراجویانه ی دوران بعد از White Pony اونها همیشه با هر آلبوم کیفیتی جدید و صدایی تازه رو ارائه کردن. با نهمین آلبوم خودشون Ohms اونها موفق شدن به تعادلی رضایت بخش در صدای خودشون برسن. ترکیبی ازاستایل Koi no Yokan و Diamond Eyes به عنوان بهترین آلبومهای Deftones کنار فضاهای اکسپریمنتالی که شباهت زیادی به آلبوم منحصر به فرد همنامشون "Deftones" داره به وضوح مشخصه ولی در عین حال، هم ریفهای جدیدی رو از Stephen Carpenter میشنویم، و هم آهنگسازی متفاوتی رو شاهد هستیم. اشعار سیاسی و دارک Chino هم توی این آلبوم بیشتر از اشعار رومانتیک و سادیسمی همیشگیش خودنمایی میکنه و در نهایت باید بگم که آره این همون چیزیه که بعد از آلبوم معمولی Gore نیاز داشتیم. هر چقدر توی Gore حضور Stephen Carpenter کمرنگ بود, همه جای این آلبوم Steph حضور فوق‌العاده پر رنگ و تأثیر گذاری داره. گیتار نوازی خاص و استثنایی او از مهم‌ترین دلایل موفقیت آلبوم Diamond Eyes بود و اینجا هم چه مواقعی که با گیتار حالا ۹ سیمش ریف های حجیم و هوی مینوازه و چه مواقعی که توی رنجهای باورنکردنی به صدابازی های اتمسفریک می پردازه، کاملا حضورش حس میشه و این یکی از اتفاقات خوبیه که ت…