1.اکتبر.2020
به عنوان یکی از مطرح ترین بندهای دهه ۲۰۰۰، میراثی که بعد از ۲۰ سال Deftones از خودش به جا گذاشته رو نمیشه دست کم گرفت. استایل آلترنیتیو متال اونها با فضای شدیدا اتمسفریک و رویایی، تأثیرانکارناپذیری روی متال های همزمان خودش گذاشته که همچنان هم ادامه داره. اونها در طی سالها به خلاق ترین شکل ممکن خودشون رو ارتقا دادن و موفق شدن برند منحصر به فردی رو بوجود بیارن که لایق تمام تمجیداتی هست که همیشه از طرف جناحهای مختلف شده. از فاز ابتدایی نیومتالی شون تا مسیر ماجراجویانه ی دوران بعد از White Pony اونها همیشه با هر آلبوم کیفیتی جدید و صدایی تازه رو ارائه کردن.
با نهمین آلبوم خودشون Ohms اونها موفق شدن به تعادلی رضایت بخش در صدای خودشون برسن. ترکیبی ازاستایل Koi no Yokan و Diamond Eyes به عنوان بهترین آلبومهای Deftones کنار فضاهای اکسپریمنتالی که شباهت زیادی به آلبوم منحصر به فرد همنامشون "Deftones" داره به وضوح مشخصه ولی در عین حال، هم ریفهای جدیدی رو از Stephen Carpenter میشنویم، و هم آهنگسازی متفاوتی رو شاهد هستیم. اشعار سیاسی و دارک Chino هم توی این آلبوم بیشتر از اشعار رومانتیک و سادیسمی همیشگیش خودنمایی میکنه و در نهایت باید بگم که آره این همون چیزیه که بعد از آلبوم معمولی Gore نیاز داشتیم.
هر چقدر توی Gore حضور Stephen Carpenter کمرنگ بود, همه جای این آلبوم Steph حضور فوقالعاده پر رنگ و تأثیر گذاری داره. گیتار نوازی خاص و استثنایی او از مهمترین دلایل موفقیت آلبوم Diamond Eyes بود و اینجا هم چه مواقعی که با گیتار حالا ۹ سیمش ریف های حجیم و هوی مینوازه و چه مواقعی که توی رنجهای باورنکردنی به صدابازی های اتمسفریک می پردازه، کاملا حضورش حس میشه و این یکی از اتفاقات خوبیه که ت…