نویسنده: Themothsali

ششمین آلبوم استودیویی تایلر، Tyler, The Creator بعد از 2 سال، نگاهی متفاوت تر نسبت به تمام آلبوم های قبلی اش از زمان Odd Future تا زمان دریافت جایزه گرمی در سال 2020 است. 16 ترک رنگارنگ که که در نگاه اول خیز تایلر برای ورود به چارت های بیلبورد و اسپاتیفای را نشان میدهد، ولی با هوش و ذکاوت خاص خودش به آلبومی بی نظیر بعد از Flower Boy و IGOR تبدیل میشود. نکته اول همکاری DJ Drama در طول آلبوم است. شاید این همکاری از دیدگاه هر کس بازخورد متفاوتی داشته باشد، اما به نظر من برای 16 ترک که زمان آلبوم را به تقریبا یک ساعت رسانده، این حرکت تایلر، اولین حرکت مثبت او برای ارائه کار جدیدش است: ایجاد فضایی برای نزدیک کردن انظار عمومی با ویژگی اصلیش، یعنی محبوبیت بین منتقدین و نِردهای موسیقی زیرزمینی و طرفداران موسیقی mainstream. نکته دوم، همکاری متعدد با رپرهای مختلف که از میان آنها بعضی از رپرها در آلبوم های قبلی تایلر حضور داشته اند، مثل Lil Wayne و Frank Ocean ( که حضور کوتاهی در آلبوم دارد) و بعضی رپرهای مین استریم مانند YoungBoy Never Broke Again و Lil Uzi Vert.   غیر از 16 ترک آلبوم دو ترک دیگر هم به همراه آلبوم قرار دارند که به عنوان تیزر در فاصله زمانی انتشار آلبوم و معرفی آن بارگزاری شد. به همراه ترک Intro، این 3 ترک به راحتی از تم اصلی آلبوم رونمایی می کنند. ترکیبی از موسیقی Jazz و Soul در هیپ هاپ که بیشتر به فضای ارکسترال Flower Boy شباهت دارد، اما چکیده و ترکیبی از دو آلبوم قبلی تایلر را میتوان در این آلبوم دریافت کرد. ترک WUSYANAME، با یکی از بهترین ورس های تایلر آغاز میشود و بک وکال های Ty Dolla Sign ترک را به ترکی احساسی به اندازه ترک Leave The D…

ششمین آلبوم Steven Wilson موزیسین بریتانیایی گروه Porcupine Tree  و Blackfield، بعد از یکسال تعویق بالاخره امروز منتشر شد. ویلسون با تغییر ایجاد کرده در سبک شخصی اش در این آلبوم به سراغ المان های مختلف در پاپ، الکترونیک و سینث پاپ رفته که با نگاهی به سابقه فردی و همکاری های متعدد او در گروه های مختلف دیگر با اثری پراگرسیو راک روبرو نیستیم. ترکهای آلبوم به طور مشترک ایده های مربوط به مصرف گرایی، هویت انسانی و استفاده از تکنولوژی اشاره میکنند. چیزهایی که قبلا در پراگرسیو راک و موسیقی مدرن  Steven Wilson شاهد آن نبودیم. شاید تجاری تر بودن این قضیه و دور بودن از فضای پراگ-راک و متال برای طرفداران او قبل هضم نباشد و ایده ها و استایل جدید Wilson بیشتر مسئله ای شخصی باشد تا ارائه کاری مورد پسند طرفداران کلاسیک اش. در نگاه اول به دو ترک" Unself" و" Self"، متوجه نت های آهسته و ریتم های شاداب تر از کارهای قبلی به همراه ووکال هارمونی  که در اکثر ترک های آلبوم تکرار شده اند میشویم. ترک آغارین، ترکی با ملودی ساده که به پیش آغازی برای " Self" تبدیل میشود. در ادامه ترک دوم، نتیجه صداهای این ترک به آخرین پروژه No-Man بسیار شباهت دارد و فضاهایی از ریتم گیتارهای ساختارشکن David Bowie هم در این ترک قابل شنیدن است. ترک "12 Things I Forgot" یک الگوبرداری صحیح از فرمول دوران اولیه Blackfield به شمار میرود و بی شک مورد پسند ترین ترک این آلبوم برایم خواهد بود. در اینجا به سراغ شخصیت و هویت انسانی میرود. چیزی که به تغییر نیاز داشته و گذشته ای که فقط یک آدم خودخواه را نشان داده و ارزش هایش را فراموش کرده است. ترک "King Ghost" با سینث های فوق العاده  Steven Wilson نشان میدهد که او محدود به یک …

در کمتر از 5 ماه از انتشار آلبوم بلاک باستری Folklore، ستاره ی موسیقی پاپ، Taylor Swift، دومین آلبوم قرنطینه ایش را منتشر کرد. دومین سورپرایز Taylor Swift در سال 2020، دنباله استانداردی برای آلبوم اول یعنی Folklore محسوب میشود ولی به جز چند نکته قابل ملاحظه، حرف دیگری برای گفتن ندارد و Taylor Swift برای ارائه ایده هایی که در مسیری جدید طرح ریزی کرده ناتوان باقی میماند. برای آلبوم Evermore، اثبات این حرف کافی است که تغییر سبک تنها دلیل برای پیشرفت یک هنرمند نیست، بلکه نیازمند تغییرات مهمتر در تمام جهات است. شاید داستان ها و روایت های جذاب Taylor Swift نیاز به دگرگونی دوباره برای زمانی مناسب تر داشتند، درست مثل زمانی که آلبوم Folklore در بهترین زمان ممکن و بهترین شکل خودش منتشر شد. ترک "Willow" درست مثل "The 1"  افتتاحیه با شکوهی برای دومین آلبوم محسوب نمیشود. شاید پایان آلبوم Evermore بتواند وزنه سنگینی علیه سبکی شروع آن باشد. ترک"Champagne Problems" با وجود سادگی و شیرینی اشعارش، بسیار دلنشین و همراه است. در این آلبوم ترک دوم بهتری نسبت به آلبوم قبل Swift روبرو هستیم. همراهی گیتار از دقیقه 2 و صدای Swift، تا آخر ترک خیره کننده است که مثل همیشه از ظرافت و دقت کارهای Aaron Dessner محسوب میشود. "gold rush" مانند افتتاحیه های پر زرق و برق برای شروع یک فیلم موزیکال آغاز میشود و بسیار گیرا و جذاب ادامه میدهد. اما دلیلی نیافتم که چرا ووکال خسته  Taylor Swift اجازه نمیدهد از آهنگسازی خیره کننده لذت ببرم. تنها در Intro و Outro ترک، صافی و خلوص صدای Swift میتواند کمی جور این کم کاریش را بکشد.   "tis the damn season" با آهنگسازی دقیقش هیچ ضمانتی برای ووکال و اش…

ماهی رو هر موقع از آب بگیری تازه است! اولین آلبوم گروه The Strokes بعد از هفت سال یک معامله خوب با زمان برای بازگشت به صحنه بهترین های راک و زرق و برق انداختن به دوران خاک خورده موسیقی عامه پسند است. اسمی که گروه The Strokes برای آلبوم جدید خود قرار داده مناسب ترین عنوان برای پروژه خودشون بنظر میرسه. آلبوم The New Abnormal بعد از وقفه طولانی اون هم به مدت هفت سال، درست قبل از زمانی که اتفاق های غیرعادی جدیدی تحت تاثیر Covid-19 پا به دنیا بزاره و همه چیز رو درگیر خودش کنه،منتشر شد. به شخصه فکر میکردم این آلبوم قراره بعد از تاریخچه درخشان و پر فراز و نشیبی که گروه برای خودش مهیا کرده، آخرین پروژه ای باشه که قراره به نام خودش ثبت کنه، اما بعد از اتمام 9 ترکی که تو آلبوم گوش دادم،میشد آغاز دوباره ای برای گروه بزرگ و همچنین تعلیق یافته ای مثل The Strokes رو حدس زد. البته گروه به چنین بازگشت باشکوهی برای آغاز یک مسیر دوباره نیاز داشت، وگرنه ممکن بود بدون این آلبوم گروه رفته رفته به سمت تعلیق همیشگی بره و هیچ وقت شاهد  موسیقی The Strokes نباشیم. حالا بعد از این تعلیق نسبتاُ طولانی، The Strokes دوباره برگشته و به نظر میرسه با انگیزه ای مضاعف، تازه سازی عظیمی انجام داده. آلبوم با تهیه کنندگی Rick Rubin با سابقه انجام شده که 9 تا ترک رو شامل میشه، این یعنی کمترین تعداد ترک در بین دیسکوگرافی گروه. ولی با 45 دقیقه ای که با این آلبوم سروکار داریم این دومین آلبوم طولانی گروه بعد از آلبوم First Impressions of Earth به حساب میاد. افتتاحیه دلنواز  “Adults Are Talking” با تک نوازی درام ماشین آغاز میشود، به جایی میرسیم که ووکال Casablancas آغاز میشه و خیلی صادقانه و قابل درکه. اما…

در آلبوم خداحافظی Logic، تمام پستی و بلندی ها، کم و کاستی ها، افتخارات و درد ها، تلاش های او برای نجات انسان و رهایی خودش برای یافتن دنیای بهتر برای بهتر بودن را، در یک وداع نامه مرور میکنیم. سیر خطی زندگی حرفه ای Logic همیشه موضوع عجیبی برای بیان کردن بوده است. با ورودش به عرصه رپ به عنوان یک عرضه کننده سریالی و پرچمدار ضرب های تکنیکال تاثیر گذار در boom bap نامبرده شده. او همگام با boom bap رپ شرقی، ریتم های جدیدی برای bass drum و snare drum تعریف کرده و میکند ! ترک "8255-273-800-1" بدون شک یکی از پر فروش ترین سینگل های او در میان پروژه هایش، همینطور که در بین جدول های بین المللی در صدر قرار داشت، ترکی حامل پیام گیرا و مهمی بود آن هم خودکشی و ترس درونی انسان ها. در واقع عنوان ترک، شماره تماس سازمان ملی پیشگیری از خودکشی آمریکا است. پیام ترک این بود که خودکشی راه پایان نیست و تمام غم و درد و رنج های گذشته را میتوان نجات داد، هیچوقت دیر نیست ...همانگونه که Logic در ترک معتقد است: "خودکشی هرگز نمی تواند پاسخ مشکلات یک شخص باشد" بعد از آلبوم Everybody در سال 2017 ، سال های دشواری برای Logic و موزیک جنس خودش بود که حتی میتوان دوره زمانی کاری او را تا الان از البوم Everybody یک حد وسط برای خودش و حتی پروژه هایی بیهوده عنوان کرد .در این میان ترک Homicide با همکاری Eminem در سال 2019 ، کمی سایه های سیاه کاری Logic در دوران پسا موفقیتش را روشن تر کرد . بعد از انتشار آلبوم No Pressure به عنوان آلبوم بازنشستگی و تجدید خاطره ای برای هواداران ابدی او به شمار میرود که طبق گفته خودش آنقدر به خودش نزدیک شده و دیگر برایش مهم نیست که بخواهد بداند چه اتفاقاتی برای آلبوم می افتد چون ای…

بعد از گذشت هشت سال از اولین آلبوم این گروه سه نفره بریتانیایی ، میخوام به سراغ آلبوم جدیدشون "Sister" برم ، پس با Ultraísta و اعضاشون Nigel Godrich تهیه کننده و Multi-instrumentalist، تهیه کننده / درامر Joey Waronker و خواننده / تهیه کننده Laura Bettinson با اسم هنری FEMME همراه باشید. خب اگه بخام با ریشه عنوان این بند شروع کنم باید بگم که از یک سری جنبش ادبی در اوایل قرن بیستم در اسپانیا به نام “ultraísmo” برگرفته شده .مولفه های صوتی گروه همیشه وامدار سبک ها و ارجاعاتی به Afrobeat و Ambient و Electronic بوده و با موشکافی این پروژه به علایق و تجربیات وارد شده شون طبق پروژه های قبلی Nigel Godrich و Joey Waronker در Atoms For Peace و احساسات و اشعار خیلی نزدیک Laura Bettinson در کارهای شخصی خودش پی میبریم. ترک اول “Tin King” افکت های نامتناجسی رو پوشش میده و با آکاپلای آهنگین Bettinson همراهمون میکنه . سینث های مختلف سوار شده بر روی کار شروعی مرگبار برای ادامه دادن این روش توی آلبوم به شمار میاد که هر کسی رو برای شنیدن یک آلبوم الکترونیک مشتاق تر میکنه .ارتباط دو ترک بعدی که مخصوصا برای Bettinson معنا پیدا میکنه به وضوح در اشعارش شنیده میشه.در ترک دوم یعنی 'Harmony' : “I don’t need people in my life” این قسمت رو که Bettinson با لطافت و از روی مخالفت تکرار میکنه رو به ترک بعد یعنی 'Anybody' ارجاع میده : "If you want to go, then please don't stay..." If you want to bow out, I won't get in your way." و در این قسمت ترشرویی شاعرانه خودش رو تکمیل میکنه . بیس لاین های ملودیک در آلبوم همه نشان از تجربیات نشئت گرفته از کوله بار سنگین Godrich در کارهایRadiohead و آلبوم ه…

این دومین آلبوم استودیویی سودا علیزاده ، خواننده ایرانی - آلمانی با نام هنری Sevdaliza است که بعد از سه سال از اولین آلبوم استودیی اش یعنی ISON امسال منتشر شده است . با توجه به آلبوم اول ، این آلبوم هم تجربه ی جدید و متفاوتی در به کارگیری استایل های متفاوت و سبک های امروزی مدرن و کلاسیک و آرت پاپ / راک دهه 80 - 90 میلادی به حساب می آید . واژه شبرنگ (اسم اسب سیاوش که رنگ تیره داشت) یا همان عنوان آلبوم بازتاب دهنده طیف تاریک هر ترک آلبوم است . قطعا انتخاب واژه ی فارسی برای درک این موضوع ، ارتباطی تنگاتنگ از زمان جنگ و مهاجرت او و شادی و غم هایی است که در این دوره به طیفی از سایه ها و تاریکی تشبیه کرده . در تمام ترک های آلبوم ریف ها و سینث های خیره کننده ، صحنه آغازی برای ووکال Sevdaliza میشوند . قبل از هر چیز باید بگویم ، صدای Sevdaliza بسیار متفاوت است . صدایی که با آن روبرو میشویم ، تمام پتانسیل برای درگیری با روایت هایش و معلق شدن در اتمسفری که او با سینث ها و ریف ها و قطعات کلاسیک به کار میبرد را داراست . ترک استارتر یعنی Joanna یک حماسه خیال انگیز همراه با Back Drop های فوق العاده در ووکال این اجازه را میدهد بدون هیچ چشم داشتی داستانش دنبال کنید و با آن را همراهی کنید و خیره شوید . ترک دوم یعنی ترک همنام Shabrang یک ارجاع جذاب به کاور آلبوم و زندگی شخصی Sevdaliza است . It's the skin that changes the most Believe it or not I refer to you as my holy sufferin' Don't worry, I'm gone در عکس کاور آلبوم متوجه کبودی زیر چشم Sevdaliza میشونیم و تمثیلی در ترک برای مشکلات و گذشته ای که مانند کبودی و زخم هایی که وارد میشوند اما بعد از مدتی از بین میروند و فراموش میشوند …

هشتمین آلبوم استودیویی Taylor Swift با همکاری های متعدد و تهیه کنندگی بی عیب و نقص گیتاریست The National کمی از چالش های قرنطینه را می کاهد و ما را درون اشعار خالص و شفاف خود روان میسازد. همین دیروز یا شاید هم چند ساعت پیش Swift با انتشار توئیتی همه را شگفت زده کرد ، انتشار هشتمین آلبوم استودیویی با عنوان Folklore. آن هم بدون هیچ اطلاع رسانی و دقیق "در زمان مناسب" برای انتشار . بعد همه گیری جهانی تمام تورهای جهانی و کشوری هنرمندان پاپ و دیگر هنرمندان کنسل شد و یکی هم تور بزرگ Lover Fest از Taylor Swift بود. در خانه نشینی Taylor Swift تمام اتفاقات برای نوشتن اشعار جدید رخ داد ، اما الان با یک تغییر سبک بزرگ طرف هستیم . همکار قدیمی و همراه همیشگی یعنی Jack Antonoff که به تازگی همراه The Chicks آلبوم جدیدی را تهیه کرده ، و گیتاریست گروه The National یعنی Aaron Dessner و خواننده گروه Bon Iver یعنی Justin Vernon ، پاپ استار محبوب را در ورود به دنیای جدیدی پس از تجربه های مختلف در راک (Speak Now) ، و پاپ (Red) و غیره ... از آلترناتیو گرفته تا ایندی و فولک همراهی کرده اند. در حالی که حرفه Taylor Swift به قبل از Reputation و بعد از آن تقسیم میشود ، حال میتوانم آن را به دوران پسا کرونا و قبل آن تقسیم کنم. سوال این است که چرا Taylor Swift و چرا فولک ؟! ... آیا قرنطینه و نوشتن موسیقی در این زمان میتواند جواب درستی برای این سوال باشد ؟ یا واقعا قرار است که با نوع جدیدی از پیشروی Swift برای ادامه حرفه موسیقی خودش روبرو شویم. وقتی با بهترین اثر او مواجه میشویم که درست یک روز قبل از انتشار آن اولین خبرش را دریافت میکنیم ، چه واکنشی باید نشان بدهیم : وقتی با واکنش های پاپ استار های …

آلبومی مملو از تاثیرات و همکاری های غافلگیرکننده. بعد از تعویق های فراوان، چهارمین آلبوم گروه جاه طلب بریتانیایی به دنبال خلق ساختاری هنری فراتر از یک سبک است . خب در این لحظه با آلبومی طرف هستیم از یکی از اولین بند هایی که نزدیک هشت سال پیش شروع موزیکم با اون بود یعنی The 1975 . تو این هشت سال همراهی با این بند پستی بلندی های زیادی در کارشون شنیده شده که بالاخره با آلبوم A Brief Inquiry into Online Relationships به این نتیجه رسیدیم که بهترین کاری که میشه امروزه شنید واقعا این آلبومه . پر از احساس و مفهموم برگرفته از ترس از مرگ - کشتار جمعی در آمریکا - نقد بر تکنولوژی - وضعیت محیط زیست - تنهایی و اظطراب اجتماعی . آلبوم سه جایزه مهم بهترین بند و آلبوم رو در جوایز NME - BRIT'S - Mercury کسب کرد و هر ماه یه تور در بیشتر کشور های جهان انجام داد . آلبوم این اجازه رو داد که بتونیم The 1975 رو در حال حاضر بهترین بند بریتانیایی قلمداد کنیم . اما اگه بخوایم به لحظه ای برسیم که سریع نظرمون رو عوض کنیم همین الانه . و با این آلبوم ... در عرض شش یا هفت ماه با آلبومی روبرو میشیم که با حرص و ولع 22 تا ترک روبروی شما میزاره که سردرگمی، افراط و پراکندگی سیر خطی بند رو به شما نشون میده : نقطه ای برای شکست ! آلبوم اصلا اجازه نمیده که از ترک ها عبور کنیم ولی به این معنا هم نیست که با آلبوم خوبی طرف هستیم . درسته که ابتکار و خلاقیت هنوز یکی از بارزه های اصلی The 1975 برای نشون دادن صدا و افکار Matthew Healy به حساب میاد اما ما با کاروانی طرف هستیم که تمام ذهنمون رو اشغال کرده و داره همه جارو به هم میریزه . افراط Healy برای گنجوندن اخلاص ایده هاش و درد کلماتش زیر نت ها و ملودی های مختلف زیرژا…

" آیا دنیا به سمت دیوانگی رفته است؟ " این سوال ووکالیست گروه Henry Cox پیرامون ترک “Only 1” است. سوالی که اعضای گروه Boston Manor پیرامون سومین آلبوم استودیویی خود پاسخ میدهند. اگر بگوییم که چارچوب موسیقی گروه پنج نفره Boston Manor در یک ژانر حصر شده است، یک تحمیل ناجوانمردانه است، اصلا کوتاهی نکرده ایم . از آلبوم اول Be Nothing that flirted آمیخته با اصوات پانک پاپ،گروه دائما در حال ترفیع دادن و ایده سازی صدایشان هستند. و اکنون در 2020، به نظر میرسد که الگوی پیشروی این گروه و نامشخص بودن ژانر به تجربیات الکترونیک و تخیلات بی حد و مرز تکنیک و ووکال بسط یافته است . سینث های رعب انگیز ترک “Everything is Ordinary” آغازی میشود بر بیانه ی پر هرج و مرج و عجین شده با احساسات و اینکه چگونگی تبدیل شدن جامعه به فضایی برای نادید گرفتن آنچه که دوروبرمان رخ میدهد و مشکل قلمداد میشود را هایلایت میکند . افتتاحیه ای عالی که صوت تاریک را بر کل آلبوم تنظیم میکند. در حین گوش دادن به آلبوم به سرعت آشکار میشود که ریکورد ها فقط در قالب یک آلبوم نیستند، بیشتر به این مورد امر میکند که با یک بازپرسی منتقدانه از دنیای مدرن طرف هستیم. بیشتر ترک های گروه توانایی تبدیل شدن به آیکونی برای همراهی طرفداران در قسمت های مختلف اجراهای زنده را دارد و به زمزمه همیشگی آن ها تبدیل خواهد شد. ترک "Plasticine Dreams" از این قائده مستثنی نیست. ترکی روحیه بخش و درجه یک که تحت تاثیر پاپ بریتانیایی، به مسئله پوچی شهرت و بی فایدگی افکار اشاره میکند : ‘I thought I had a point to make, but I don’t remember’ فکر میکردم حرفی برای ثابت کردن دارم ، ولی به یاد نمیارم ... ریتم های زمخت و کوبیدن درامز با همراهی تم ه…